Nigel Mansell: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k genitief |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 12:
Na een slecht seizoen in [[1988]] ging Mansell voor het fameuze [[Scuderia Ferrari|Ferrari]] team rijden en won hij prompt de eerste race van het seizoen, dit ondanks een nieuwe wagen, voor het eerst voorzien van een semi-automatische versnellingsbak. In de twee jaar dat hij voor Ferrari uitkwam werd hij 4e en 5e respectievelijk in het kampioenschap. De ''Tifosi'', de Ferrari aanhangers in [[Italië]] gaven hem de bijnaam ''Il Leone'' voor zijn agressieve rijstijl.
In [[1991]] keerde Mansell terug bij het team van Williams en moest hij door onnoemelijke pech (vooral in [[Canada]] en [[Portugal]] waar hij tweemaal uitviel terwijl hij de race leidde) de titel nog aan [[Ayrton Senna]] laten. Het daaropvolgende jaar 1992 behaalde hij de [[Lijst van wereldkampioenen Formule 1|wereldtitel Formule 1]] door het (toenmalige) record van 9 overwinningen te behalen. Ook haalde hij 14 keer de pole position op 16 wedstrijden. Dat record staat nog steeds. Vooral door het gedrag van [[Alain Prost]] die al vroeg in 1992 een contract voor 1993 tekende bij Williams en zijn veto stelde tegen hem, hield Mansell tijdens een druk bijgewoonde persconferentie vlak voor de Grand Prix van [[Italië]] de eer aan zichzelf en kondigde hij aan op het einde van het seizoen 1992 uit de Formule 1 te stappen. Minder dan één week later maakte hij reeds bekend dat hij getekend had voor het Newman-Haas team in de Amerikaanse [[CART]].
In [[1993]] maakte Mansell dus die overstap naar de [[CART]] races in de [[Verenigde Staten]] waar hij wederom zijn eerste race in [[Surfers Paradise]] ([[Australië (land)|Australië]]) won na vanuit pole position te zijn vertrokken. Vier andere overwinningen en een derde plaats bij de [[Indianapolis 500]] bezorgen hem de titel in dat jaar, de enige keer dat iemand gelijktijdig zowel Formule 1 kampioen als ''CART'' kampioen was.
| |||