Heinrich Daniel Ruhmkorff: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k stijl |
k genitief |
||
Regel 1:
[[Bestand:Ruhmkorff_coil.png|250px|right|thumb|
[[Bestand:Ruhmkorff_grab.jpg|250px|right|thumb|Graf van Heinrich Daniel Ruhmkorff in het [[Cimetière du Montparnasse]] in [[Parijs]]]]
'''Heinrich Daniel Ruhmkorff''' ([[Hannover (stad)|Hannover]], [[15 januari]] [[1803]] – [[Parijs]], [[20 december]] [[1877]]) was een Duitse instrumentmaker die de [[vonkinductor]] (vaak als Ruhmkorff-inductor aangeduid) commercialiseerde.
Ruhmkorff was aanvankelijk leerjongen bij een Duitse mechanicus, en verhuisde vervolgens naar Engeland. Biografieën vertellen dat hij gewerkt heeft met de uitvinder [[Joseph Bramah]], maar dit is onwaarschijnlijk omdat Bramah al in 1814 was overleden. Hij kan evenwel gewerkt hebben voor
Ofschoon Ruhmkorff vaak de eer kreeg voor de uitvinding van de vonkinductor, was deze in feite in [[1836]] uitgevonden door de Ierse priester [[Nicholas Callan]]. Echter, Ruhmkorff verbeterde het ontwerp (net als zoveel andere technici) door [[glas]] als isolatiemateriaal te gebruiken en andere innovaties om zo vonken te produceren van meer dan 30 [[centimeter]] lang. Hij patenteerde zijn inductor in [[1851]], en werd in [[1858]] door [[Napoleon III]] beloond met een prijs van 50
Ook [[Jules Verne]] werd door Ruhmkorffs vonkinductor geïnspireerd. In diens boek ''[[Naar het middelpunt der aarde]]'' wordt de Ruhmkorff-lamp beschreven, een lichtbron die op de vonkinductor is gebaseerd. Later werd de door Verne reeds beschreven lamp door A. Dumas en Dr. Benoit ontwikkeld en op de markt gebracht. Deze is sinds [[1862]] bekend en is als mijnlamp in menig techniekmuseum te vinden. Veel gebruikt werd hij echter niet omdat hij te duur en zwaar was.
| |||