|
De '''fibroblast''' is de belangrijkste cel van het [[bindweefsel]]. Fibroblasten zijn verantwoordelijk voor de synthese van alle elementen van de [[extracellulaire matrix]]: dus zowel het collageen (niet elastische vezel die zorgt voor de stevigheid van de huid), elastische en reticulaire [[vezel]]s als de [[glycosaminoglycanen]] en de [[glycoproteïne]]n van de grondsubstantie (matrix).
De fibroblast bevat een groot ruw Endoplasmatisch Reticulum met vele inkepingen.
Fibroblast
A fibroblast is een type van cel dat stelt en handhaaft samen extracellulaire matrijs van velen dier weefsels. De fibroblasten verstrekken een structureel kader (stroma) voor vele weefsels, en speel binnen een kritieke rol wond het helen. Zij zijn de gemeenschappelijkste cellen van verbindings weefsel in dieren. De fibroblasten werden eerst ontdekt door Dr. Matthias De Oliveira in 1968.
De belangrijkste functie van fibroblasten is de structurele integriteit van verbindingsweefsels te handhaven door voorlopers van de extracellulaire matrijs onophoudelijk af te scheiden. De fibroblasten scheiden de voorlopers van alle componenten van de extracellulaire matrijs af, hoofdzakelijk grond substantie en een verscheidenheid van vezels. De samenstelling van de extracellulaire matrijs bepaalt de fysieke eigenschappen van verbindingsweefsels.
De fibroblasten zijn morfologisch heterogeen met diverse verschijningen afhankelijk van hun plaats en activiteit. Hoewel morfologisch inconspicuous, ectopically de overgeplante fibroblasten kunnen positioneel geheugen van de plaats en de weefselcontext vaak behouden waar zij eerder, op zijn minst over een paar generaties hadden verbleven.
In tegenstelling tot epitheliaal de cellen die de lichaamsstructuren, fibroblasten voeren vormen geen vlakke monolayers en niet door een het polariseren gehechtheid aan a beperkt basis dunne laag voor één kant, hoewel zij tot basisdunne laagcomponenten in sommige situaties kunnen bijdragen (b.v. subepithelial myofibroblasts in darm kan α-2 afscheiden ketenen dragende component van laminin welke slechts in gebieden van follikel bijbehorende epithelia afwezig is die de myofibroblastvoering niet hebben). De fibroblasten kunnen ook langzaam over onderlaag als individuele cellen, opnieuw in tegenstelling tot epitheliaale cellen migreren. Terwijl de epitheliaale cellen de voering van lichaamsstructuren vormen, is het fibroblasten en verwante verbindingsweefsels die sculpt de „massa“ van een organisme.
Inhoud
* 1 Embryologische oorsprong
* 2 Structuur en functie
* 3 Secundaire acties
* 4 Zie ook
* 5 Externe verbindingen
Embryologische oorsprong
Als andere cellen van verbindingsweefsel, worden de fibroblasten afgeleid uit primitief mesenchyme. Aldus drukken zij de middengloeidraadproteïne uit vimentin, een eigenschap die als teller wordt gebruikt om hun mesodermal oorsprong te onderscheiden. Nochtans, is deze test niet specifiek aangezien de epitheliaale cellen die in vitro op adherente onderlaag worden gecultiveerd vimentin na wat tijd kunnen ook uitdrukken.
In bepaalde situaties kunnen de epitheliaale cellen tot fibroblasten, een geroepen proces leiden epitheliaal-mesenchymal overgang (EMT).
Omgekeerd, kunnen de fibroblasten in sommige situaties tot epithelia door zich een mesenchymal aan epitheliaale (ONTMOETE) te ondergaan overgang en in een gecondenseerd, gepolariseerd, lateraal verbonden waar epitheliaal blad leiden te organiseren. Dit proces wordt gezien in vele ontwikkelingssituaties (b.v. nephron en notocord ontwikkeling).
Structuur en functie
De fibroblasten hebben vertakt cytoplasma het omringen van elliptisch, gespikkeld kern het hebben van één of twee kernlichaampjes. De actieve fibroblasten kunnen door hun overvloedige ruw worden erkend endoplasmic netwerk. Inactieve fibroblasten, die ook worden geroepen fibrocytes, zijn kleiner en spilvormig. Zij hebben een verminderd ruw endoplasmic netwerk. Hoewel onsamenhangend en verspreid wanneer zij een grote ruimte, fibroblasten moeten behandelen wanneer overvol vaak plaatselijk richten zich in parallelle clusters.
De fibroblasten maken collagens, glycosaminoglycans, reticulair en elastische vezels, en glycoproteïnen vond in extracellulaire matrijs. Het groeien de fibroblasten van individuen verdelen en stellen grondsubstantie samen. De schade van het weefsel bevordert fibrocytes en veroorzaakt mitose van fibroblasten.
Secundaire acties
Worden de embryonale fibroblasten van de muis (MEFs) vaak gebruikt als „voedercellen“ in menselijke embryonaal stam cel onderzoek. Nochtans, elimineren vele onderzoekers geleidelijk aan MEF ten gunste van cultuurmedia met geleidelijk precies bepaalde ingrediënten van uitsluitend menselijke afleiding. Verder, wordt de moeilijkheid om menselijke afleiding voor media supplementen uitsluitend te gebruiken het vaakst opgelost door het gebruik van „bepaalde media“ waar de supplementen synthetisch zijn en het primaire doel bereiken om de kans van verontreiniging van afgeleide bronnen te elimineren.
{{Beginnetje|biologie|2=2006|3=11|4=09}}
| 