Voor de tijd van Ludwig van Beethoven werd de symfonie beschouwd als een soort Ouverture: een openingsstuk waarvan de verschillende vaak het 'echte' concert omraamden. De symfonie =gegroeid uit de Italiaanse symfonia, maakte een snelle ontwikkeling door. Belangrijk voor de reusachtige ontwikkeling die de vorm in korte tijd doormaakte waren vooral [[Joseph Haydn]] en in zijn keilzog [Wolfgang Amadeus Mozart]]. Bij beide componisten zie je een ontwikkeling naar een steeds grootschaliger en meer samenhangend werk. Vooral de finale 9in de Italiaanse symfonie een 'vluggertje': men zat immers te wachten op het begin van de opera... werd stevig opgerekt (Haydn, symfonie 103, Mozart 'Jupiter'). Een ontwikkeling die Beethoven zou uitbouwen.
Voor de tijd van Ludwig van Beethoven componeerden componisten er, wat betreft symfonieën, lustig op los. Zo kwamen componisten als [[Joseph Haydn]] gemakkelijk tot 104, [[Wolfgang Amadeus Mozart]] tot 41, en componisten als [[William Herschel]], [[Michael Haydn]] en [[Václav Pichl]] zonder moeite boven de 20. Dat dit zo eenvoudig leek, kwam mede door het componeren volgens klassieke principes. De vorm waaraan een symfonie moest voldoen was feitelijk vastgesteld en voorgeschreven. Vier delen: 1. [[Allegro (muziektempo)|Allegro]], 2. [[Adagio (muziektempo)|Adagio]] of [[Andante]], 3. Allegro (in de vorm van een [[Menuet]] of [[Scherzo]]) en 4. [[Finale (muziekstuk)|Finale]], waarbij de middendelen verwisseld mochten worden. Binnen de delen waren klassieke dansen zoals de [[bourrée]] of [[gavotte]] opgenomen.
E
Een andere reden was dat (onder)delen van de ene symfonie zonder problemen in andere werden gebruikt. Een vorm van knippen en plakken. Een groot verschil lag ook in de tijd die een symfonie duurde. Tien minuten tot een kwartier was normaal. Pas latere symfonieën van Haydn en Mozart gingen rond de 30 minuten duren.
