Camille Chamoun: verschil tussen versies

Camille Chamoun werd in [[Deir el Qamar]] geboren in een vooraanstaande [[Maronieten|Maronitische Christelijke]] familie. Hij volgde een opleiding in [[Frankrijk]] waar hij [[rechten]] studeerde. Terug in [[Libanon]] werkte hij enige tijd als [[advocaat (beroep)|advocaat]]. In [[1934]] werd hij in het [[Parlement van Libanon|Libanees parlement]] gekozen. In [[1937]] en [[1943]] werd hij herkozen. Als parlementslid was hij lid van het [[Constitutioneel Blok (Libanon)|Constitutioneel Blok]], de parlementaire fractie onder leiding van [[Beshara al-Khoury]]. Het Constitutioneel Blok streefde naar [[Harmonieleer|harmonie]] tussen [[Christendom|Christenenchristenen]] en [[Moslimsmoslims]] in [[Libanon]]. Het (Maronitischemaronitische) Constitutioneel Blok benadrukte ook het [[Arabieren|Arabische]] karakter van Libanon.

Als jong politicus was hij voorstander van [[Arabische wereld|Arabische eenheid]] en steunde hij de [[Palestijnen|Palestijnse]] zaak. Op [[11 november]] [[1943]] werd Chamoun, met andere [[nationalisme|nationalistische]] leiders als al-Khoury en [[Riad es-Solh]] gevangengezet in het [[Kasteel Rashaïa]] vanwege hun verzet tegen het [[Frankrijk|Franse]] [[Mandaatgebied|Mandaatmandaat]] over Libanon. Op [[22 november]] [[1943]] kwamen Chamoun en de andere nationalisten vrij en werd de Libanese onafhankelijkheid door de Fransen gerespecteerd. In [[1947]] werd hij als lid van het parlement, nu [[Nationale Vergadering (Libanon)|Nationale Vergadering]], gekozen. In [[1951]] volgde zijn herverkiezing.

Camille Chamoun sloot zich in de laatste jaren van [[Beshara al-Khoury]]'s presidentschap aan bij de oppositie en werd hij hoe langer hoe meer pro-[[Westerse wereld|Westerswesters]]. In [[1952]] werd Chamoun tot president gekozen. Zijn ambtstermijn duurde van [[23 september]] [[1952]] tot [[22 september]] [[1958]].

Camille Chamoun voerde een anti-[[communisme|communistische]], anti-[[Gamal Abdel Nasser|Nasseristische]] en pro-Westersewesterse buitenlandse politiek. In [[1957]] benoemde Chamoun de [[Charles Malek]] tot minister van Buitenlandse Zaken. Malek stond bekend als zeer anti-communistisch en was sterk gericht tegen de Arabische invloed op Libanon. Veel Libanezen, waaronder [[Christendom|Christenenchristenen]], die voordien Chamoun steunden. Chamoun steunde hierna nog uitsluitend op een deel der conservatieve Christenenchristenen en [[Soennieten|Soennitischesoennitische Moslimsmoslims]].

In [[1958]] werd Chamoun door enkele belangrijke politici, waaronder premier [[Sami es-Solh]], diverse ex-premiers en (voor de gelegenheid) [[Kamal Joumblatt]], gevraagd om via een [[Volksraadpleging|volkstemmingvolksstemming]] de [[grondwet]] te wijzigen waardoor hij zichzelf zou kunnen kandideren voor een tweede termijn als president. Dit was voor veel Libanezen de druppel die de emmer deed overlopen en er brak een opstand uit die zou ontaarden in een korte, maar heftige [[burgeroorlog]]. Radicale Arabische elementen, gesteund door [[Gamal Abdel Nasser|Nasseristen]] trachtten de revolte naar hun hand te zetten. President Chamoun deed een beroep op het leger onder leiding van chef van de generale staf, generaal [[Foead Shehab]]. Shehab weigerde in te grijpen omdat hij het leger allereerst zag als een organisatie om het land te verdedigen tegen buitenlandse vijanden. Shehab verwierf hierdoor een grote populariteit onder de bevolking. Chamoun riep de hulp in van de [[Verenigde Staten van Amerika]]. De VS stuurdestuurden [[mariniers]] die op [[13 juli]] [[1958]] in Libanon arriveerden. De Amerikaanse mariniers maakten een einde aan de revolte. De Amerikaanse [[diplomaat]] [[Robert Daniel Murphy]] wist Chamoun te bewegen af te zien aanvan zijn voornemen voor een tweede ambtstermijn. Als compromiskandidaat voor het presidentschap werd generaal [[Foead Shehab]] naar voren geschoven die zowel door de Amerikanen als [[Egypte (land)|Egypte]] werd gesteund. Op [[31 juli]] [[1958]] werd Shehab tot president gekozen. Op [[23 september]] [[1958]] werd Shehab geïnaugureerd.

Na zijn aftreden als president richtte Chamoun de [[Nationaal-Liberale Partij (Libanon)|Nationaal-Liberale Partij]] ([[1958]]) op. De NLP werd opgericht als een partij die voorstander was een [[markteconomie|vrije markteconomievrijemarkteconomie]] en die voor alle Libanezen was, ongeacht hun [[godsdienst]]. Desondanks bleek de NLP toch vooral een partij die gesteund werd door [[Maronietenmaronieten]] en geleid werd door de familie Chamoun. In [[1960]] werd Chamoun in de [[Nationale Vergadering (Libanon)|Nationale Vergadering]] gekozen, dit tot irritatie van president Shehab. In [[1964]] werd hij niet herkozen vanwege de herindeling van de [[kiesdistrict]]en.

Camille Chamoun sloot in [[1968]] een verkiezingsakkoord met twee andere belangrijke Maronitischemaronitische politici, [[Pierre Gemayel]] (oprichter van de [[FangismeFalangisme (Libanon)|Falangistische Partij]]) en [[Raymond Eddé]] (zoon van oud-president [[Emile Eddé]] en voorzitter van hetde [[Nationale Blok Partij]]). Bij de [[verkiezingen in Libanon|parlementsverkiezingen]] van dat jaar werd Chamoun opnieuw in het parlement gekozen. Als parlementariër verzette hij zich tegen de schending van het [[Nationale Pact]].

Tijdens de [[Libanese Burgeroorlog]] kozen Chamoun, zijn familie en de [[Nationaal-Liberale Partij (Libanon)|Nationaal-Liberale Partij]] (NLP) de zijde van het rechtse, door de [[Falangisme (Libanon)|Falangistische Partij]] van [[Bashir Gemayel]] geleiddegeleide, [[Libanees Front]]. Van [[1976]] tot [[1978]] was Chamoun voorzitter van het Libanees Front. Ondanks dit was Camille Chamoun aan het begin van de burgeroorlog nog tijdelijk minister van Buitenlandse Zaken ([[1976]]). De [[Tijgermilitie]], de militaire tak van de NLP vocht met andere [[Christendom|Christelijkechristelijke]] milities tegen de [[Palestijnen]] ([[PLO]]) en de (centrum-linkse), door [[Moslimsmoslims]] gesteunde [[Libanese Nationale Beweging]]. In [[1980]] werd de door [[Dany Chamoun]] (zoon van Camille Chamoun) geleiddegeleide Tijgermilitie gedwongen onder het gezag van de door [[Bashir Gemayel]] geleiddegeleide [[Forces Libanaises]] (LibanseLibanese Strijdkrachten) gebracht. Dany Chamoun week hierna uit naar het door Moslimsmoslims gedomineerde [[Beiroet|West-Beiroet]] en hield zich tijdelijk politiek afzijdig. Camille Chamouns politiek leek ook uitgespeeld, maar na de [[Israël]]ische aanval op Libanon ([[1982]]) ging hij een tactisch akkoord met Israël aan.

Camille Chamoun trad in [[1984]] toe tot de regering van nationale eenheid en diende als vicepremier. Hij bleef vicepremier tot zijn dood op [[7 augustus]] [[1987]]. Camille Chamoun was ééneen van de machtigste Christelijkechristelijke leiders van het Libanon van de [[20e eeuw]]. Zijn macht brokkelde af tijdens de [[Libanese burgeroorlog]] toen de macht van de jongere generatie Christelijkechristelijke leiders toenam.

* De [[Tijgermilitie]], de militaire tak van de [[Nationaal-Liberale Partij (Libanon)|Nationaal-Liberale Partij]] is vernoemd naar de tweede voornaam van Chamoun, namelijk ''Nimer'', [[Arabisch]] voor "tijger.".