Vrijspraak: verschil tussen versies

* Als er een [[strafuitsluitingsgrond]] wordt gevonden in de vorm van een [[rechtvaardigingsgrond]] of [[schulduitsluitingsgrond]], kan het komen tot ontslag van alle rechtsvervolging. Dat kan voorkomen, als de verdachte het feit wel begaan heeft, en dat ook bewezen kan worden, maar dat het bijvoorbeeld uit zelfverdediging was, of door een waanvoorstelling. Soms is de daad niet strafbaar (een tandarts kan normaal gesproken niet voor mishandeling worden veroordeeld), soms is de dader niet strafbaar, bijvoorbeeld in het geval van een "verontschuldigbare rechtsdwaling".

* Als het feit niet strafbaar is, bijvoorbeeld omdat het feit nog niet verboden was toen het gebeurde, volgt wèl bewezenverklaring. De rechter spreekt dus niet vrij. Daarna wordt verdachte ontslagen van alle rechtsvervolging omdat het feit niet kwalificeerbaar is. Dit betekent dat het bewezenverklaarde gedrag niet wordt verboden door enig artikel in een strafwet. In het strafrecht van beschaafde landen kan iemand op grond van het [[legaliteitsbeginsel]] nooit veroordeeld worden tot een straf op grond van een gedraging die niet tevoren al strafbaar was.<ref>Zie ook art. 16 [[Grondwet (Nederland)|Nederlandse Grondwet]] alsmede art. 1 [[Wetboek van Strafrecht]] en art. 1 [[Wetboek van Strafvordering (Nederland)|Wetboek van Strafvordering]].</ref> Dat is ook in mensenrechtenverdragen vastgelegd. (Op deze regel wordt een uitzondering gemaakt voor klaarblijkelijke misdaden die in de wetgeving van bepaalde regimes toch niet strafbaar zijn, zoals foltering en genocide).

 

{{refs}}