Al-Hakim bi-Amr Allah: verschil tussen versies

'''Abū ʿAlī al-Mansūr''', ([[Arabische taal|Arabisch]]: '''ابو علي المنصور'''), met de bijnaam '''al-Hākim''' bi Amr al-Lāh, Arabisch: '''الحاكم بأمر الله'''; letterlijk "Heerser in opdracht van God"), ([[3 augustus]] [[985]] - verdwenen [[13 februari|13 of 23 februari]] [[1021]]) was de zesde [[Fatimiden|Fatimidische]] [[kalief]] in [[Vroeg-islamitisch Egypte|Egypte]]. Zijn bewind duurde van [[996]] tot [[1021]] en zorgde voor een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de fatimiden<ref>[[Microsoft Encarta|Encarta Encyclopedie]], 2002</ref>. Hij was berucht om zijn wreedheden en de verwoesting van christelijke kerken, waaronder de [[Heilig Grafkerk]] die hij in [[1009]] vernietigde.

Zijn bewind was verder om verschillende redenen opmerkelijk: de jonge leeftijd - elf - waarop hij zijn vader, [[al-Aziz|Abū Mansūr Nizār al-ʿAzīz]] opvolgde als kalief en de klaarblijkelijke politieke stabiliteit, waar de succesvolle machtsoverdracht op wijst; zijn uitbreiding van het Fatimidische rijk over het [[emiraat]] van [[Aleppo]]; zijn belang als een centrale figuur in de [[Druzen|Druzische]] religie en vooral omwille van willekeur en tiranie, die de bedoeling hadden de sj'itisch-esoterische leringen, waartoe de Fatimidenheersers zich bekenden, zo consequent mogelijk door te voeren. Vooral [[christenen]] en [[joden]] hadden van zijn gestrengheid te lijden. Vele [[kopten|koptische]] monniken vluchtten tijdens zijn bewind naar [[Nubië]], waar ze een extra impuls gaven aan het religieuze leven.