Camille Chamoun: verschil tussen versies

'''Camille Nimer Chamoun'''<ref>Ook gespeld ''Kamil Shamun''</ref> ([[Arabisch]]: كميل نمر شمعون) ([[Deir el Qamar]], [[3 april]] [[1900]] - [[Beiroet]], [[7 augustus]] [[1987]]), was een [[Libanon|Libanees]] politicus.

 

Camille Chamoun werd in [[Deir el Qamar]] geboren in een vooraanstaande [[Maronieten|Maronitische Christelijke]] familie. Hij volgde een opleiding in [[Frankrijk]] waar hij [[rechten]] studeerde. Terug in [[Libanon]] werkte hij enige tijd als [[advocaat (beroep)|advocaat]]. In [[1934]] werd hij in het [[Parlement van Libanon|Libanees parlement]] gekozen. In [[1937]] en [[1943]] werd hij herkozen. Als parlementslid was hij lid van het [[Constitutioneel Blok (Libanon)|Constitutioneel Blok]], de parlementaire fractie onder leiding van [[Beshara al-Khoury]]. Het Constitutioneel Blok streefde naar [[Harmonieleer|harmonie]] tussen [[Christendom|Christenen]] en [[Moslims]] in [[Libanon]]. Het (Maronitische) Constitutioneel Blok benadrukte ook het [[Arabieren|Arabische]] karakter van Libanon.

 

Camille Chamoun was van [[1944]] tot [[1946]] Libanees ambassadeur in [[Londen]].

 

{{Hoofdartikel|Libanon Crisis van 1958}}

Camille Chamoun sloot zich in de laatste jaren van [[Beshara al-Khoury]]'s presidentschap aan bij de oppositie en werd hij hoe langer hoe meer pro-[[Westerse wereld|Westers]]. In [[1952]] werd Chamoun tot president gekozen. Zijn ambtstermijn duurde van [[23 september]] [[1952]] tot [[22 september]] [[1958]].

In [[1958]] werd Chamoun door enkele belangrijke politici, waaronder premier [[Sami es-Solh]], diverse ex-premiers en (voor de gelegenheid) [[Kamal Joumblatt]], gevraagd om via een [[Volksraadpleging|volkstemming]] de [[grondwet]] te wijzigen waardoor hij zichzelf zou kunnen kandideren voor een tweede termijn als president. Dit was voor veel Libanezen de druppel deed overlopen en er brak een opstand uit die zou ontaarden in een korte, maar heftige [[burgeroorlog]]. Radicale Arabische elementen, gesteund door [[Gamal Abdel Nasser|Nasseristen]] trachtten de revolte naar hun hand te zetten. President Chamoun deed een beroep op het leger onder leiding van chef van de generale staf, generaal [[Foead Shehab]]. Shehab weigerde in te grijpen omdat hij het leger allereerst zag als een organisatie om het land te verdedigen tegen buitenlandse vijanden. Shehab verwierf hierdoor een grote populariteit onder de bevolking. Chamoun riep de hulp in van de [[Verenigde Staten van Amerika]]. De VS stuurde [[mariniers]] die op [[13 juli]] [[1958]] in Libanon arriveerden. De Amerikaanse mariniers maakten een einde aan de revolte. De Amerikaanse [[diplomaat]] [[Robert Daniel Murphy]] wist Chamoun te bewegen af te zien aan zijn voornemen voor een tweede ambtstermijn. Als compromiskandidaat voor het presidentschap werd generaal [[Foead Shehab]] naar voren geschoven die zowel door de Amerikanen als [[Egypte (land)|Egypte]] werd gesteund. Op [[31 juli]] [[1958]] werd Shehab tot president gekozen. Op [[23 september]] [[1958]] werd Shehab geïnaugureerd.

 

Na zijn aftreden als president richtte Chamoun de [[Nationaal-Liberale Partij (Libanon)|Nationaal-Liberale Partij]] ([[1958]]) op. De NLP werd opgericht als een partij die voorstander was een [[markteconomie|vrije markteconomie]] en die voor alle Libanezen was, ongeacht hun [[godsdienst]]. Desondanks bleek de NLP toch vooral een partij die gesteund werd door [[Maronieten]] en geleid werd door de familie Chamoun. In [[1960]] werd Chamoun in de [[Nationale Vergadering (Libanon)|Nationale Vergadering]] gekozen, dit tot irritatie van president Shehab. In [[1964]] werd hij niet herkozen vanwege de herindeling van de [[kiesdistrict]]en.

 

Camille Chamoun sloot in [[1968]] een verkiezingsakkoord met twee andere belangrijke Maronitische politici, [[Pierre Gemayel]] (oprichter van de [[Fangisme (Libanon)|Falangistische Partij]]) en [[Raymond Eddé]] (zoon van oud-president [[Emile Eddé]] en voorzitter van het [[Nationale Blok Partij]]). Bij de [[verkiezingen in Libanon|parlementsverkiezingen]] van dat jaar werd Chamoun opnieuw in het parlement gekozen. Als parlementariër verzette hij zich tegen de schending van het [[Nationale Pact]].

 

Tijdens de [[Libanese Burgeroorlog]] kozen Chamoun, zijn familie en de [[Nationaal-Liberale Partij (Libanon)|Nationaal-Liberale Partij]] (NLP) de zijde van het rechtse, door de [[Falangisme (Libanon)|Falangistische Partij]] van [[Bashir Gemayel]] geleidde, [[Libanees Front]]. Van [[1976]] tot [[1978]] was Chamoun voorzitter van het Libanees Front. Ondanks dit was Camille Chamoun aan het begin van de burgeroorlog nog tijdelijk minister van Buitenlandse Zaken ([[1976]]). De [[Tijgermilitie]], de militaire tak van de NLP vocht met andere [[Christendom|Christelijke]] milities tegen de [[Palestijnen]] ([[PLO]]) en de (centrum-linkse), door [[Moslims]] gesteunde [[Libanese Nationale Beweging]]. In [[1980]] werd de door [[Dany Chamoun]] (zoon van Camille Chamoun) geleidde Tijgermilitie gedwongen onder het gezag van de door [[Bashir Gemayel]] geleidde [[Forces Libanaises]] (Libanse Strijdkrachten) gebracht. Dany Chamoun week hierna uit naar het door Moslims gedomineerde [[Beiroet|West-Beiroet]] en hield zich tijdelijk politiek afzijdig. Camille Chamouns politiek leek ook uitgespeeld, maar na de [[Israël]]ische aanval op Libanon ([[1982]]) ging hij een tactisch akkoord met Israël aan.

 

Camille Chamoun trad in [[1984]] toe tot de regering van nationale eenheid en diende als vicepremier. Hij bleef vicepremier tot zijn dood op [[7 augustus]] [[1987]]. Camille Chamoun was één van de machtigste Christelijke leiders van het Libanon van de [[20e eeuw]]. Zijn macht brokkelde af tijdens de [[Libanese burgeroorlog]] toen de macht van de jongere generatie Christelijke leiders toenam.

 

Camille Chamoun was getrouwd met '''[[Zalfa Tabet]]''' (†[[1971]]). Het echtpaar had twee zonen:

 

 

<div style="font-size: 85%">

<references />

</div>

 

 

 

 

{{StartOpvolging}}

[[pl:Kamil Szamun]]

[[pt:Camille Chamoun]]

[[tg:Камилле Шамоун]]

[[zh:卡密拉·夏蒙]]