Grote klinkerverschuiving (Engels): verschil tussen versies

De belangrijkste veranderingen waren dat de twee meest gesloten lange klinkers /iː/ en /uː/ diftongeerden tot /aɪ/ en /aʊ/. Anderzijds namen /eː/ und /oː/ de plaats in van /iː/ en /uː/, zodat er sprake was van een ware klankverschuiving, een soort "stoelendans". Over de volgorde waarin dit gebeurd is zijn niet alle taalkundigen het eens. Zo is Onno Jespersen bijvoorbeeld van mening dat eerst de diftongering van /iː/ en /uː/ plaatshad waarna de "vrijgekomen plaats" werd bezet door andere klinkers, terwijl het volgens taalkundige [[Karl Luick]] juist andersom was: de klinkers /eː/ en /oː/ werden eerst vernauwd, waardoor ze de klinkers /iː/ en /uː/ "verdrongen" van hun plaats.

 

 

* De centraal gearticuleerde {{IPA|[aː]}} (''ā'') van het Middelengels veranderde in de meer voor in de mond gelegen {{IPA|[æː]}} en vervolgens in de hoger gearticuleerde {{IPA|[ɛː]}}, {{IPA|[eː]}} In veel dialecten van het moderne [[Engels]] is deze klinker gediftongeerd tot {{IPA|[eɪ]}} (bijv. in ''m'''a'''ke''). Omdat de lange ''ā'' van het Oudengels in het Middelengels was veranderd in {{IPA|[ɔː]}} , komt de Oud/Engelse ''ā'' niet overeen met de huidige Engelse diftong {{IPA|[eɪ]}}.