Bestaan: verschil tussen versies

In de [[natuurlijke taal]] wordt de term "bestaan" vaak gebruikt als [[Synoniem (taalkunde)|synoniem]] voor "het er zijn" van élke entiteit, ook van [[abstracta]]. Het is heel gewoon om te zeggen: "er ''bestaat'' een getal drie dat de wortel is van negen". Binnen de [[Ontologie (filosofie)|ontologie]], de zijnsleer, bestaan er verschillende opvattingen over het gebruik van de term.

 

Volgens sommige [[filosofie]]ën, die dan een [[transcendentalisme]] inhouden, zoals het [[platonisme]], moet er een onderscheid gemaakt worden tussen het er zijn van abstracta en dat van [[concreta]]. Een getal ''is'' er dan wel, maar het ''bestaat'' niet, in tegenstelling tot een concreet [[voorwerp (ding)|object]] dat wel ''bestaat''. Voor die laatste vorm van bestaan gebruikt men de technische term [[materiële existentie]]. Volgens andere filosofieën, die een [[immanentisme]] inhouden, zoals het [[materialisme (filosofie)|materialisme]], zijn er helemaal geen objecten die geen materiële existentie hebben. Volgens deze ''bestaat'' alles wat er ''is''. Sommige filosofen, zoals [[Quine]], erkennen het onderscheid wel maar willen voor beide vormen van zijn toch de term "bestaan" of [[existentie (filosofie)|existentie]] gebruiken.

 

De relatie tussen bestaan en [[tijd]] is zeer problematisch. Binnen een [[naïef realisme]] wordt typisch als vanzelfsprekend aangenomen dat bestaan een zekere [[tijdsduur]] veronderstelt. Veel filosofieën gaan daarin mee, maar sommigen, zoals het [[absoluut idealisme]], zien tijd als een [[illusie]]; anderen denken wel dat tijd een absolute werkelijkheid heeft, maar menen dat het niet per se een duur moet hebben en dat er ook zoiets zou zijn als een [[punttijd]].

 

Zelfs die filosofieën die menen dat tijd slechts een relatieve werkelijkheid is, erkennen meestal een proces van [[wording]], een verandering van individuele objecten tijdens hun bestaan. Dit roept echter het probleem op van de [[persistentie]], de vraag in hoeverre bij een object tijdens zijn bestaan sprake is van [[Identiteit (eigenheid)|identiteit]]. Voor het Zijn als geheel wordt meestal een persistente identiteit aangenomen, maar wordt het betwist of het analoog aan individuele objecten een begin en einde heeft of in de tijd [[oneindig]] is.

 

Binnen de [[theologie]] is het omstreden of [[God]] een bestaan moet worden toegekend of dat men Hem als [[transcendent (filosofie)|transcendent]] moet beschouwen, verheven boven elke menselijke ontologische categorisering. Een ander probleem vormt de relatie tussen het zijn van God en het bestaan van de werkelijkheid. Soms ziet men dit als een externe daad van [[schepping]] en die schepping kan weer als een punt of een duur beschouwd worden. Soms wordt de relatie zo gezien dat God de [[zijnsgrond]] is, [[Het Absolute]] dat de werkelijkheid fundeert.

 

[[Categorie:Filosofisch concept]]

[[Categorie:Metafysica]]

[[Categorie:Theologie]]

 

[[ca:Existència]]

[[sv:Existens]]

[[th:การดำรงอยู่]]

[[zh:存在]]