Analytische taal: verschil tussen versies

Een '''analytische taal''' is een taal waar in de [[grammatica]] verreweg de meeste, zo niet alle [[morfeem|morfemen]] als zelfstandige woorden optreden. Analytische talen kennen geen of weinig [[verbuiging| verbuigingen]] en [[vervoeging|vervoegingen]], of - iets anders geformuleerd - geen of weinig [[paradigma (taalkunde)|woordparadigma]]'s. Begrippen als [[morfeem]], [[agglutinatie]] en [[flexie]] hebben in de beschrijving van de grammatica van analytische talen niet of nauwelijks betekenis. Ook wordt er in deze talen over het algemeen gebruik gemaakt van [[hulpwerkwoord|hulpwerkwoorden]] in plaats van [[wijs|modi]].

 

 

 

[[Werkwoord|Werkwoorden]] worden in agglutinerende talen wel vervoegd, maar er zit niet zo veel afwisseling in als het geval is in andere talen zoals het [[Russisch]] en [[Latijn]]. In het Nederlands kan ''roepen'' bijvoorbeeld zowel de [[infinitief]] zijn als de [[persoonsvorm]] bij ''wij'', ''jullie'' of ''zij''. In het Latijn is dat heel anders: het infinitief bij roepen is ''clamare'', de ''wij''-vorm is ''clamamus'', de ''jullie''-vorm ''clamatis'' en de zij-vorm ''clamant''. Hier is het onmogelijk om de functies door elkaar te halen. In het Nederlands moet je de functie van het woord ''roepen'' echter uit de context - meestal het [[subject]] - halen. Ook kent het Nederlands nagenoeg geen vormen meer die vergelijkbaar zijn met de Latijnse [[conjunctivus]]; de betekenis hiervan wordt in het Nederlands weergegeven door middel van hulpwerkwoorden.