Het '''kerklatijnKerklatijn''' of '''ecclesiaal Latijn''' is het [[Latijn]] zoals dat werdwordt gebruikt in gezangen[[gezang]]en, [[gebed]]en gebedenen documenten van de Romeinse [[Rooms-katholieke kerk|Katholieke en de Latijnse liturgieKerk]]. Alhoewel de uitspraak ervan licht verschilt van die van het [[Latijn|klassiek Latijn]], is het kerklatijnKerklatijn geen andere taal of dialect (zoals het [[Vulgair Latijn]]). Het deis enkel de taal die werdwordt gebruikt voor kerkelijke doeleinden.
== Uitspraak ==
Het geschreven Latijn van vandaag, zoals diedat wordt gebruikt voor kerkelijke doelen, verschilt niet erg veel van het klassieke Latijn. De studie van de werken van [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]] en [[Vergilius]] volstaan om het huidige kerklatijn te verstaan.
In de meeste landen,waarhanteert nog Latijn wordt gesprokenmen voor de liturgie ofen andere kerkelijke aangelegenheden, hanteert men nog de oude uitspraak zoals die in [[Rome (stad)|Rome]] bestond. Er is echter eenveen klein verschil : sommige [[letter]]s krijgen een Italiaanse uitspraak, maar zonder het onderscheid te maken tussen een open en gesloten E en O.
De [[tweeklank]]en "ae" en "oe" worden samengevoegd tot de [[eenklank]] "e". Voor deze klanken en de "i", nemen de letters "c" en "g" respectievelijk de Engelse klanken "ch" en "j" over. "TI" gevolgd door een [[klinker]], wordt uitgesproken als "tsi" (tenzij ze voorafgegaan wordt door "s", "t" of "x"). Zulke sprekers spreken de [[medeklinker]] "v" (niet de "u") uit zoals in het Engels, en de dubbele medeklinker wordt alsdusdanig wel uitgesproken. Ten slotte wordt er ook geen onderscheid gemaakt tussen lange en korte klinkers.
