École nationale des chartes: verschil tussen versies

De École des Chartes, zoals de ENC lange tijd heette, leidde eerst vooral [[archivaris]]sen op en historici die zich specialiseerden in de [[mediëvistiek]], het geheel van disciplines die de middeleeuwen bestuderen. De term ''chartechartes'' in de naam van de school slaat op het onderzoek naar [[oorkonde]]n waarin de studenten onderricht kregen en krijgen. Naast [[oorkondenleer]], de wetenschappelijke discipline voor de bestudering van middeleeuwse en latere oorkonden, krijgt men onderricht in vakken als [[paleografie]] - het lezen van oud schrift -, zegelkunde en [[chronologie]], historische tijdrekenkunde, en verder onder andere middeleeuws Latijn, [[filologie]] en [[rechtsgeschiedenis]]. Men kan het diploma ''archiviste-paléographe'' behalen, en sinds 2006 ook een [[master]].

Oudleerlingen van de ENC als [[Bernard Lazare]] en [[Arthur Giry]] raakten in opspraak toen zij tijdens de [[Dreyfus-affaire]] documenten als vervalsingen ontmaskerden. Lange tijd leken vernieuwingen in de [[geschiedschrijving]] aan de ENC voorbij te gaan. De [[historiografie]] van de [[Annales (tijdschrift)|Annales-school]] werd er gewantrouwd. Een anekdote wil dat de deur tussen de ENC en de aangrenzende [[École des Hautes Etudes en Sciences Sociales]] letterlijk nooit open ging. Bekende Franse historici studeerden aan de ENC, zoals [[Gabriel Hanotaux]], [[Régine Pernoud]] en [[Jean Favier]], maar ook de schrijvers [[Roger Martin du Gard]], winnaar van de [[Nobelprijs voor de Literatuur]] in 1937 -, [[François Mauriac]], die deze prijs in 1952 kreeg, [[Georges Bataille]] en de filosoof [[René Girard]]. Sinds 1839 geeft men een eigen tijdschrift uit, ''Bibliothèque de l'Ecole des Chartes'', een van Frankrijks oudste wetenschappelijke tijdschriften.