Videorecorder: verschil tussen versies

Voor opname van [[geluid]], met [[frequentie]]s tot ca. 20 kHz, is een bandsnelheid van enkele cm/s voldoende. Moderne bandrecordes lopen voor de beste geluidskwaliteit op 19 cm/s. De informatie wordt met de kop van een [[elektromagneet]] met smalle spleet op de bewegende band geschreven en weer afgelezen. Een signaal op de band met een [[golflengte]] kleiner dan twee maal de spleetbreedte wordt bij weergave sterk verzwakt. Dit bepaalt de minimale bandsnelheid.

Een videosignaal bevat veel hogere frequenties dan geluid en vereist daarom een hogere bandsnelheid, ca. 3 m/s. In de eerste videorecorders liep de band inderdaad met die snelheid,. enEen aldusdergelijk werdsnelheid deresulteert bandnatuurlijk metin een groot aantalbandverbruik, sporendus beschreven.zeer Ditgrote levertspoelen, elkeen paarallerlei minutentechnische eenproblemen onderbreking inbij het signaal aan het eindaandrijven van dedie band, en ook snelle slijtagespoelen. AlOm spoedigmet werdkortere voorbanden eente anderekunnen methode gekozenwerken, diewerde inde alleband consumentenapparatuursteeds wordtaan toegepast:het ineinde eenomgekeerd schuin opgestelde roterende trommel waaren de band omheenmet loopteen wordengroot tweeaantal magneetkoppensporen gemonteerd,beschreven. waarbijDit levert elke koppaar minuten een halfonderbreking videobeeldin voorhet zijnsignaal rekeningaan neemt.het (Om de hindereind van beeldtrillingen te verminderen toont de [[televisie]] eerst alle onevenband, en daarnaook allesnelle even beeldlijnenslijtage.) Aldus wordt bij een lage bandsnelheid toch een hoge optekeningssnelheid bereikt, waarbij de informatie in schuine sporen op de band staat.