Pianosonate nr. 2 (Beethoven)

Pianosonate nr. 2
Componist	Ludwig van Beethoven
Soort compositie	pianosonate
Gecomponeerd voor	pianoforte
Toonsoort	La groot
Opusnummer	2 nr. 2
Compositiedatum	1794-1795
Opgedragen aan	Joseph Haydn
Duur	ca. 23'
Vorige werk	Pianosonate nr. 1 op. 2/1
Volgende werk	Pianosonate nr. 3 op. 2/3
Oeuvre	Oeuvre van Ludwig van Beethoven
Portaal	Klassieke muziek

Pianosonate nr. 2 behoort tot Beethovens eerste gepubliceerde pianosonates. De jonge Beethoven had rond 1783 al drie kleine sonates gecomponeerd voor de keurvorst van Keulen, de zogenaamde Kurfürstensonaten (WoO 47). Deze werken, die tot zijn allereerste composities behoorden, werden door de componist niet uitgegeven. Met opus 2 brengt Beethoven op 25-jarige leeftijd een eerste reeks sonates uit, opgedragen aan zijn leermeester Joseph Haydn. Ze werden gepubliceerd te Wenen in 1796.

Onderdelen

De sonate bestaat uit vier bewegingen:

I. Allegro vivace
II. Largo appassionato
III. Scherzo: Allegretto
IV. Rondo: Grazioso

I. Allegro vivace

Een beweeglijke beweging met een tweede thema dat voor die tijd erg vergezochte modulaties bevat. De doorwerking staat grotendeels in F en bevat een mooie, maar moeilijke canonische passage. Het einde heeft geen coda, het is zacht en bescheiden.

II. Largo appassionato

Hier gebruikt Beethoven een zeldzame keer largo, de traagste aanduiding die je aan een beweging kon geven. Aanvankelijk wordt een strijkkwartet geïmiteerd door een staccato bas tegenover lyrische akkoorden te plaatsen. De beweging staat in D, de subdominanttoonaard, en heeft een sterke contrapuntische inslag.

III. Scherzo: Allegretto

Kort en sierlijk. Het scherzo staat hier nog dicht bij het menuet. Het trio in mineur staat in contrast tot de vrolijke aanvangstrekken.

IV. Rondo: Grazioso

Een mooi en lyrisch rondo. Het arpeggio dat het thema opent wordt bij elke herneming meer uitgewerkt. De vorm is typisch voor het Weense rondo: ABACABA-coda. Het C-deel staat zoals gewoonlijk in contrast tot het overige materiaal, ze is stormachtig en als dusdanig een voorbeeld van de Sturm und Drang-stijl. Het werk wordt besloten met een eenvoudige doch elegante, zachte V7-I in het lage register.