Overleg:Jacob Juch
Overlijden bewerken
Geachten,
Het stukje in het artikel "Overlijden" over de arrestatie van de Directeur Jacob Jüch klopt wel, in die hoedanigheid, dat de Nazi's hem ervan beschuldigde van het hebben van een geheime verberg plek (kelder) voor persoonlijke eigendommen van cliënten e.d. en materialen in paviljoen G. Hij werd verraden door een voormalig werknemer die met dit verhaal over de kelder naar de Nazi's stapte. Daarop volgde er een huiszoeking op het terrein van de Willem van den Berghstichting en werd hij gearresteerd. De bronnen op internet spreken niet over of er daadwerkelijk iets is gevonden. De Geneesheer - Directeur Jüch was zeker niet geliefd bij de Nazi's, omdat hij zeker niet van plan was om geen van de kinderen van de Willem van den Berghstichting vrijwillig uit te leveren dit wekte woede bij de Nazi's, maar dit was niet de voornaamste reden van zijn arrestatie zoals in dit stuk is geschreven. – De voorgaande bijdrage werd geplaatst door Victor051078 (overleg · bijdragen) 1 dec 2020 21:23
Jacob (Jaap) Juch bewerken
Dag Victor051078 en ook aan andere lezers. Ik schrijf u als startende auteur van het artikel. Ik hoop uiteraard dat mijn opgestart artikeltje Jacob (Jaap) Juch uitgebreid zal worden, onder andere met foto's van de Dr. Mr. Willem van den Bergh-Stichting of met een foto van Jacob Juch in de infobox persoon. Inzake uw opmerking - in overleg hierboven - het volgende : de directeur, de heer Jacob Juch was een onderwijzer van opleiding en praktijk. Dus geen geneesheer zoals u hierboven lijkt te schrijven. De geneesheer waarover sprake, is dokter-medicus G. Krijger (niet te verwarren met een andere met dezelfde naam die in Nederland ook een rol speelde tijdens WOII). Mijn informatie over wat er in de oorlogstijd gebeurd is in de Stichting voor kinderen te Noordwijk-aan-Zee - de Willem van den Berghstichting - komt onder andere uit het geschrift van dr. G. Krijger (geschreven in het Nederlands samen met de vroegere stationschef van Dantzig, Jan Woitas, einde 1944-1945, op verzoek van en in eerste instantie voor de West-Vlaamse en Belgische bevolking). Ik heb diverse originele exemplaren van dit boekwerk (zie bronnen in [[Jacob (Jaap) Juch]), en ik heb het ook meerdere keren grondig gelezen. Het verhaal van dr. G. Krijger start op 8 april 1942 (zie blz. 46). Dr. G. Krijger getuigt dat er een muur werd gevonden met materialen erachter verborgen. Citaten uit het boek: "In de kamer waar het personeel zat, was onder de tafel een microfoon bevestigd, welke met een snoer verbonden was naar een luidspreker in een aangrenzende kamer; door een venster had men uitzicht op de menschen die daar zaten. De (Duitse) politie kon dus alles hooren en tegelijk zien, wie er sprak; op een gegeven moment heeft de metselaar gesproken over een muurtje dat hij gemetseld had en hij beweerde, "waar ik dat gemetseld heb, dat zeg ik toch nooit". Nadat deze woorden gesproken waren, ging de deur open, de politie kwam binnen, trok een grote revolver en zeide : "heer metselaar komt u eens hier; u zegt ons waar u een muurtje gemetseld hebt"." ... Vervolgens heeft de metselaar uit vrees voor de revolver de verborgen plek verraden. Dr. Krijger gaat verder : "Het was zo geniaal gemetseld, vertelden anderen van het personeel me later, die erbij waren, dat absoluut nooit iemand had kunnen vermoeden dat daar een opening was toegemetseld. Nadat deze plaats verraden was, gaf de politie bevel dezen muur stuk te slaan. Nadat het muurtje stuk geslagen was, zag men in een heldere ruimte een 12 à 14 kisten staan, groot en klein door elkaar. De politie wreef zich in de handen en ze dachten natuurlijk, hier hebben we de gezochte wapenen en munitie. Het personeel moest de kisten er uit halen en open slaan. Na het openslaan verging de lach van de politie want in plaats dat er wapens uit kwamen, waren het onze koperen voorwerpen, die op deze werkelijk geniale wijze waren verborgen." ... (Wapens werden door de Duitsers te Katwijk gevonden). Tot hier het verhaal van dr. G. Krijger in het boek dat (zie mijn bronvermelding) in twee wetenschappelijke bibliotheken in België (en bij mij thuis) te raadplegen is. Het getuigenis van Jan Woitas, Pool, en dr. G. Krijger, Nederlander, is overigens welbekend (Jan Woitas werd gearresteerd op 1 september 1939 en overleefde zijn jarenlange ontberingen en gevangenschap!). De directeur, Jacob Juch, werd op 8 april 1942 ofwel de volgende dag gearresteerd als gevolg van het ontdekken van de bergplaats van het koper en metaal. Hij werd samen met de monteur en de timmerman opgesloten in de gevangenis van het nabijgelegen Scheveningen. Zij ondergingen "zeer zware verhoren" en pas later werd Jacob Juch omwille van zijn weigering de Joodse kinderen uit te leveren naar Duitsland gedeporteerd; hij overleefde het concentratiekamp niet. Zijn collega dr. G. Krijger werd nog latere tijd en omwille van zijn pleidooien voor vrijlating van de monteur (!) op zijn beurt gearresteerd; hij maakte Sachsenhausen mee, ook Duisburg, Dusseldorf en Alderney overleefde hij. Zij werden bevrijd te Kortemark in West-Vlaanderen (het bij de plaatselijke historici en heemkundigen goed gekende ontsnappingsverhaal, de vlucht uit de school van Markhove, op een ogenblik dat de Duitsers zich in West-Vlaanderen erg bedreigd wisten en de 1ste Poolse Pantserdivisie van generaal Stanisław Maczek reeds in de omgeving van de stad Tielt was gekomen). Dr. G. Krijger was een medicus en uit zijn verhaal leren wij dat dit zeker vanaf het Lager en:Alderney een rol heeft gespeeld in zijn behandeling door de Duitsers ... Iedereen heeft graag een dokter dicht bij zich. Niettemin heeft dr. G. Krijger nooit gedacht dat hij zijn vrouw en kinderen nog zou terugzien ! Bijna drie jaar werd dr. G. Krijger van zijn thuis in Katwijk of Noordwijk-aan-Zee verwijderd. En hun verhaal, zowel van zijn vriend Woitas als van Krijger zelf, is er een van de grootste gruwelijkheid. (Tot slot moet ik nog toevoegen dat de heer Jan Woitas door mijn grootouders én door mijn moeder te Wingene in West-Vlaanderen werd opgevangen na zijn vlucht uit Duitse gevangenschap. Jan Woitas is in België gebleven, aangezien een terugkeer naar Polen niet dadelijk mogelijk was.)
Beste Victor051078, U schrijft terecht "maar dit was niet de voornaamste reden van zijn arrestatie zoals in dit stuk is geschreven". Hiermee ga ik akkoord, want zonder de ontdekking van de verbergruimte van het metaal en het koper zou Jacob Juch wellicht veel later in moeilijkheden zijn gekomen. Zijn deportatie naar Duitsland heeft volgens mij wel zeker te maken met zijn weigering de aanwezige Joodse kinderen uit te leveren aan de Nazi's. Ik meen bij u hierboven te lezen dat u informatie of bronnen hebt, namelijk inzake "paviljoen G" en inzake het verraad : "verraden door een voormalig werknemer die met dit verhaal over de kelder naar de Nazi's stapte. Daarop volgde er een huiszoeking op het terrein van de Willem van den Berghstichting en werd hij gearresteerd". Dit is een beetje in strijd met het getuigenis van dokter Krijger, maar let wel, er is reeds voorafgaand aan het verhaal over de bergplaats een verraad geweest aan het adres van de Stichting. Immers, ook dat staat bij dr. G. Krijger te lezen! Het zou uiteraard interessant zijn indien wij onze bronnen en gegevens zouden kunnen delen en zo tot een 'to the point' weergave van de feiten komen. Ik hoop met u in communicatie te kunnen komen. (Jan Christiaens te Brugge, België) jmenbois (overleg) 4 dec 2020 04:30 (CET)jmenbois (overleg)
Beste Jan,
Ten eerste wil ik mijn waardering uitspreken dat u dit artikel op Wikipedia bent begonnen. Ik was dit ook van plan, maar ik had geen zin in om de eerste komende 6 maanden met mensen eindeloze discussies te voeren, om uiteindelijk toch mijn gelijk te krijgen. Dit is in het verleden voorgekomen. Ik zeg dit niet met het oog op dat deze discussie met u ook zo zal verlopen. Ter zake nu, ja u heeft helemaal gelijk de heer Juch was alleen directeur. Ik heb in mijn vluchtigheid twee mensen door elkaar gehaald, want zijn opvolger de heer Steketee was wel geneesheer- directeur. Mijn excuses. Mijn oren flapperen van uw verhaal, in positieve zin, het boek van de heer Dr. G. Krijger ken ik niet. Het verhaal over de geplaatste microfoon en het aangrenzende kamertje zijn mij niet bekend, maar dit zou zomaar na het verraad van de ontslagen werknemer hebben plaatsgevonden. Ik ken het verhaal dan ook in vogelvlucht van een persoon die werkzaam is bij 's Heeren Loo (voormalig de Willem van den Berghstichting) in Noordwijk, daar zij mijn leidinggevende is. Ik ben absoluut geen historicus d.w.z. niet vanuit school opgeleid en hou mij er alleen op amateuristische wijze mee bezig. Ik werk als archivaris in het museum 's Heeren Loo te Noordwijk als vrijwilliger. Mijn enige taak daar is om oude documenten en andere zaken te archiveren om zo te zorgen dat ze terug te vinden zijn. De arrestatie van de heer Juch en de heer Krijger, maar ook de heer Molegraaf (timmerman), heb ik met eigen ogen op papier gezien uit die tijd en ook dus de melding van het overlijden van de heer Juch. De omstandigheden hoe en waarop ontbreken helaas. Vandaar dat het op mijn borst stuiten om te lezen in uw artikel dat de arrestatie van de heer Juch te doen had met het alleen niet willen meewerken van registratie van bewoners van de stichting, wat zeker ook waar is, maar de omstandigheden waarin dit gebeurde toch anders waren. Vandaar mijn bericht aan u. Ik heb een zeer groot bewondering voor de heer Juch en lees ik er hier en daar graag over. Reeds ben ik ook zeer geïnteresseerd geraakt in het boek van de heer Krijger. Wat betreft de bronnen: 1. https://stichting-s-heeren-loo-zorggroep.foleon.com/s-heeren-loo/museum-s-heeren-loo/2-van-n-locatie-naar-landelijk/ 2. https://katwijkinoorlog.nl/verraad-en-verzet-aan-de-zwarteweg-monument-willem-van-den-berghstichting/ 3. https://www.denoordwijker.nl/nieuws/historie/15417/de-van-den-berghstichting Andere bronnen zoals foto's van documenten of foto's van personen mag en kan ik niet met u delen, daar dat contractueel niet is toegestaan en ook niet aan mij is om daar over te beslissen.
Nogmaals bedankt dat u dit artikel heeft geschreven! Victor051078 (overleg) 4 dec 2020 14:12 (CET)
- Beste Victor051078, Dank u voor uw schrijven hierboven. Inderdaad, inzake foto's is er het 'portretrecht' en dus een auteursrecht. Een foto of beeld moet eerst door de rechthebbende in de Wikipedia gebracht worden en opgenomen. Ik weet zelf nog niet goed hoe dit in zijn werk gaat en ik heb momenteel nog geen tijd om (inzake andere artikels) in het 'portretrecht' te verdiepen. Iets anders : Het zou u heel zeker interesseren het boek van de heren Jan Woitas en dr. G. Krijger te lezen. Ik heb daarvan een exemplaar en ook een kopie zelf genomen met de bedoeling anderen gemakkelijk de lectuur te kunnen geven. Zoals vele verhalen over de concentratiekampen is het bijzonder hard en gruwelijk. Dr. G. Krijger was als medicus 'verbonden' aan de Stichting. Hij had waarschijnlijk nog eigen patiënten, onder andere de vrouw van de aangehouden monteur. Dr. Krijger schrijft : "De directeur, monteur en timmerman zaten nog steeds in de gevangenis. De vrouw van den monteur was zeer nerveus en had een hartkwaal. Ze kon er zich maar niet overheen zetten dat haar man in de gevangenis zat. Haar toestand werd slechter. Ik was bang, dat als haar man nog langer zou wegblijven, ze misschien ernstig ziek zou worden. Al enkele keeren had ze me gepolst of ik niet eens naar Den Haag wilde gaan om te vragen of haar man niet ontslagen kon worden." Verder gaat zijn verhaal dat hij met enige tegenzin en schrik nog naar Den Haag bij de gestapo ging pleiten voor de vrijlating van de monteur van de Stichting : "... ik voelde het als mijn plicht tegenover mijn patiënte, om alles te doen wat in m'n vermogen lag, ..." Op 12 juni 1942 liep het helaas erg mis voor dr. G. Krijger ! Hoe hij beschrijft de laatste keer een spelletje te spelen met zijn kinderen : ontroerend. Maar na de beschrijving die dr. G. Krijger geeft van de gestapo-militair die toen in juni 1942 in Den Haag zijn brullende werk deed : het zou interessant zijn eens te weten wie die hardvochtige man was. Verder is het een bijzonder hard verhaal van gevangenschap en concentratiekampen. Beste Victor, deze twee mannen moeten van een bijzonder sterke fysiek geweest zijn om dat allemaal te overleven.
- Het slot : toen de landing in Normandië (juni 1944) reeds aan de gang was, wilden de Duitsers de nog levende dwangarbeiders op het kanaaleiland Alderney (zie voor het Lager op Alderney de Engelstalige Wikipedia !) nog naar het vasteland brengen, met de bedoeling deze 'arbeiders' naar Duitsland te brengen om te werken. De trein - waarop de meest gruwelijke moorden zijn gebeurd - is nooit uit Frankrijk en ook niet uit België weg gekomen. Deze trein eindigde zijn rit, met een lading van nogmaals 'overlevenden' in Kortemark in West-Vlaanderen en een deel van de resterende gevangenen werd opgesloten in het schooltje van Markhove, bewaakt door Duitse soldaten en SS'ers. De stad Tielt werd bevrijd door de 1ste Poolse Pantserdivisie van de goede militair en generaal Stanisław Maczek. Het is dan al september 1944. Onze provinciehoofdstad Brugge werd door de Canadezen bevrijd. Nederland zou nog een hele tijd moeten wachten. // De ontsnapping en vlucht van een grote groep gevangenen uit het schooltje van Markhove was een wanhoopsdaad, uit schrik voor een nieuw aangekondigde trein met bestemming Duitsland en Buchenwald. Dat was op 31 augustus en 1 september 1944. Een groep van de gevangenen had een soort 'ontsnappingsmoment' afgesproken. Dr. Krijger schrijft : " ... De avond na den een-en-dertigsten Augustus verliep ongestoord : ... // ... M'n hart sloeg in m'n keel, het bonsde, want de angst voor de kogels was groot, maar geen enkele werd op ons afgeschoten. Ongeveer één uur heb ik gelopen door de velden, over en onder prikkeldraadheiningen, door heggen, door slooten en maar loopen zoo hard ik kon. Nog steeds hoorde ik schieten en bedacht bij mezelf : "hoeveel zullen ze er wel doodgeschoten hebben ?" Later vernamen we van drie en nog een paar aangeschoten, maar die konden doorlopen. ..." Er waren ook gevangenen die de vlucht niet hadden gedurfd en die zijn door de SS vanuit Kortemark-Markhove naar de trein gebracht en wél naar Duitsland gereden ! Er is bij de zeer gewaagde en dodelijke ontsnapping slechts een deel van de gevangenen betrokken geweest. Er is ook het verhaal van de SS-bewaker die zich onder de vluchtelingen bevond en later (in Zarren?) werd herkend. Er zijn over deze ontsnapping - die zowel vanuit het gat in de schoolmuur als vanuit de schoolpoort gebeurde - diverse getuigenissen in heemkundige archieven. Dr. Krijger : "Ik maakte kennis met hen (de twee mannen) en vertelde in het kort m'n wedervaren en wat ik had doorgemaakt de laatste twee jaar. Daarna antwoordde een der mannen - het was de boschwachter Verwild van het kasteel Wijnendale - "ik zal jou wel verstoppen, mijnheer, je komt vanavond bij mij in huis en je hoeft niet meer bang te zijn." Kasteel van Wijnendale is het beroemde kasteel te Torhout, waar dr. Krijger van de boswachter voor even een "groot geladen revolver" in de hand kreeg "waarmee ik me kon verdedigen als het noodig was" ... Het "SLOTWOORD" is bijzonder : "Wat m'n vriend Woitas en ik na onze bevrijding op onze tournée door West-Vlaanderen aan hartelijkheid en sympathie hebben ondervonden van de bevolking is zoo groot, dat het nauwelijks onder woorden te brengen is. We hebben de bevolking, arm of rijk, leeren kennen als zeer joviale menschen, de sympathie welke ze ons reeds getoond hadden vóór onze vlucht werd ons in nog grootere mate geschonken na onze vlucht. Wat onze gevluchte kameraden te kort kwamen aan kleederen, enz. werd ons op verschillende dorpen waar we spraken, zoveel als mogelijk was, gegeven. Groote dankbaarheid zijn wij de Belgische bevolking schuldig. Gij hebt mede geholpen om onze vrijheid terug te krijgen en ons leven gered. Als Hollander is het m'n vurigste wensch, dat na dezen oorlog, welke onze volken zoo heeft doen lijden en waarin ons land nog veel te lijden heeft, er een betere verstandhouding en een echtere vriendschapsband zal ontstaan. Dan alleen zullen beide kleine landen opbloeien en een gelukkige toekomst tegemoet gaan. LEVE BELGIE ! LEVE NEDERLAND ! December 1944."
- De heer directeur Jacob Juch, die wel zeker een heel goed gevoelig mens is geweest, werd door de Duitsers vermoord. Zijn lot is hard geweest, terwijl hij een bijzonder goed mens was! Ik ben net zoals u in deze goede man geïnteresseerd geraakt en toen ben ik op één avond en nacht dat artikel beginnen schrijven, dat zeker nog kan verbeterd en aangevuld worden, met correcte informatie. Voor foto’s en afbeeldingen kan men die via de ‘externe links’ en de bronnen vinden. U schrijft ook dat u de documenten inzake de arrestatie van de directeur Jacob Juch en van de timmerman, de heer Johannes Molegraaf, hebt gezien. Dat interesseert mij uiteraard ! Ook de vraag of Jacob Juch eigenlijk ook geneesheer was : volgens auteur Frank Kluit (’s Heeren Loo in Ermelo) was directeur Juch in 1919 gestart als onderwijzer. Werd hij ook geneesheer, zoals de website https://katwijkinoorlog.nl/verraad-en-verzet-aan-de-zwarteweg-monument-willem-van-den-berghstichting/ vermeldt ? : “Geneesheer-directeur”. Dit is natuurlijk belangrijk voor de juistheid van het artikel. Het is mogelijk, maar ik weet het niet en dus laat ik dit even zo. Nota : Ik heb onder het kopje "Overlijden" reeds een corrigerende aanvulling gemaakt.
- Inzake het boek (86 blz.) “Duitschlands Folterkampen”, door heer Jan Woitas en dr. G. Krijger, zou ik u een kopie kunnen bezorgen indien u dit wenst. Maar door de coronacrisis en Covid-19-miserie kan dit voorlopig niet, tenzij per post. Ik zal pas later naar Nederland komen, wanneer de veiligheid er opnieuw is en wanneer wij allen gevaccineerd zijn. Maar per post zou kunnen. Wikipedia verwittigt mij nu voor ‘spambots’, zodat ik mijn e-mailadres nog niet doorgeef. U kunt mij wel via deze weg bereiken en mijn gegevens zijn ook wel te vinden via Brugge en internet. Beste Victor, dank alvast voor de drie links naar het internet, met bijzonder interessante gegevens inzake ’s Heeren Loo ! Ik heb het zopas gelezen : alle drie. Met vriendelijke groeten en hopelijk tot kennismaking in Noordwijk ! ((Jan Christiaens, Brugge)) jmenbois (overleg) 5 dec 2020 05:06 (CET) jmenbois (overleg)
- De heer directeur Jacob Juch, die wel zeker een heel goed gevoelig mens is geweest, werd door de Duitsers vermoord. Zijn lot is hard geweest, terwijl hij een bijzonder goed mens was! Ik ben net zoals u in deze goede man geïnteresseerd geraakt en toen ben ik op één avond en nacht dat artikel beginnen schrijven, dat zeker nog kan verbeterd en aangevuld worden, met correcte informatie. Voor foto’s en afbeeldingen kan men die via de ‘externe links’ en de bronnen vinden. U schrijft ook dat u de documenten inzake de arrestatie van de directeur Jacob Juch en van de timmerman, de heer Johannes Molegraaf, hebt gezien. Dat interesseert mij uiteraard ! Ook de vraag of Jacob Juch eigenlijk ook geneesheer was : volgens auteur Frank Kluit (’s Heeren Loo in Ermelo) was directeur Juch in 1919 gestart als onderwijzer. Werd hij ook geneesheer, zoals de website https://katwijkinoorlog.nl/verraad-en-verzet-aan-de-zwarteweg-monument-willem-van-den-berghstichting/ vermeldt ? : “Geneesheer-directeur”. Dit is natuurlijk belangrijk voor de juistheid van het artikel. Het is mogelijk, maar ik weet het niet en dus laat ik dit even zo. Nota : Ik heb onder het kopje "Overlijden" reeds een corrigerende aanvulling gemaakt.
- Met heel veel belangstelling dit artikel gelezen: Jacob Juch was mijn vader.
- Ik herinner mij heel goed het leven op de Van de Berg stichting, de wintertuin, de feestavonden en de dag dat mijn vader werd opgehaald . Hij stond op de stoep en zei: "Geef papa maar een kusje want ik moet even met deze heren mee" Dat waren dus 3 duitse officieren: ik heb hem nooit meer teruggezien. 2A02:A469:80D1:1:8D60:4F43:D301:2127 9 jul 2023 17:59 (CEST)
- Beste mevrouw, beste mijnheer, Indien de heer Jacob Juch uw vader is, dan bent u wellicht geïnteresseerd in het boekje van Jan Woitas en Dokter G. Krijger, "Duitschlands Folterkampen, Oraniënburg Sachsenhausen Amersfoort - Duisburg - Dusseldorf en eiland Alderney, verteld door Heer Jan Woitas, Pool, en Dokter G. Krijger, Nederlander. Van hunne gevangenneming tot hunne ontvluchting !" Het boekje telt 86 blz. Enkele maanden geleden had ik het nog in de hand in de leeszaal van één van de archieven (Jan Woitas, Pool en Dr. G. Krijger, Nederlander in Universiteitsbibliotheek Gent : Duitschlands folterkampen! : Oranienburg, Sachsenhausen, Amersfoort Duisburg, Düsseldorf en eiland Alderney / verteld door Heer Jan Woitas, Pool en Dokter G. Krijger, Nederlander, van hunne gevangenneming tot hunne ontvluchting. Uitgave 1945). Maar ik heb het ook bij mij thuis. Ik herinner mij dat dokter Krijger slechts heel kort over uw vader getuigt, maar het staat er wel in. Ik zou nogmaals het tweede verhaal (door dr. Krijger) moeten herlezen, om alles goed te plaatsen. De auteurs, Jan Woitas en Dr. G. Krijger, hebben heel veel geluk gehad - ook ontzettende ontberingen ... Jan Woitas (die door mijn grootvader en mijn moeder even kort werd geholpen; mijn grootvader was onder andere voorzitter van het plaatselijke Rode Kruis), die kon na de oorlog niet terug naar Polen, uit vrees opnieuw in de gevangenis terecht te komen (Polen was bezet door het Rode leger en dat zou nog decennia blijven duren, zoals u weet). Van Jan Woitas heb ik een foto; van dr. G. Krijger helaas niet. Ook generaal Stanisław Maczek kon niet terug naar zijn thuisland Polen. Deze generaal werd ober te Edinburgh, hoofdstad van Schotland. Later werd hij ereburger van de stad Breda, waar hij in 1994 ook zijn laatste rustplaats kreeg. / Mag ik van u uw naam en adres in Nederland ontvangen? Met vriendelijke groeten, Jeanmarteauenboisjmenbois (overleg) 17 jul 2023 01:20 (CEST) jmenboisjmenbois (overleg) 17 jul 2023 01:20 (CEST)
- Het slot : toen de landing in Normandië (juni 1944) reeds aan de gang was, wilden de Duitsers de nog levende dwangarbeiders op het kanaaleiland Alderney (zie voor het Lager op Alderney de Engelstalige Wikipedia !) nog naar het vasteland brengen, met de bedoeling deze 'arbeiders' naar Duitsland te brengen om te werken. De trein - waarop de meest gruwelijke moorden zijn gebeurd - is nooit uit Frankrijk en ook niet uit België weg gekomen. Deze trein eindigde zijn rit, met een lading van nogmaals 'overlevenden' in Kortemark in West-Vlaanderen en een deel van de resterende gevangenen werd opgesloten in het schooltje van Markhove, bewaakt door Duitse soldaten en SS'ers. De stad Tielt werd bevrijd door de 1ste Poolse Pantserdivisie van de goede militair en generaal Stanisław Maczek. Het is dan al september 1944. Onze provinciehoofdstad Brugge werd door de Canadezen bevrijd. Nederland zou nog een hele tijd moeten wachten. // De ontsnapping en vlucht van een grote groep gevangenen uit het schooltje van Markhove was een wanhoopsdaad, uit schrik voor een nieuw aangekondigde trein met bestemming Duitsland en Buchenwald. Dat was op 31 augustus en 1 september 1944. Een groep van de gevangenen had een soort 'ontsnappingsmoment' afgesproken. Dr. Krijger schrijft : " ... De avond na den een-en-dertigsten Augustus verliep ongestoord : ... // ... M'n hart sloeg in m'n keel, het bonsde, want de angst voor de kogels was groot, maar geen enkele werd op ons afgeschoten. Ongeveer één uur heb ik gelopen door de velden, over en onder prikkeldraadheiningen, door heggen, door slooten en maar loopen zoo hard ik kon. Nog steeds hoorde ik schieten en bedacht bij mezelf : "hoeveel zullen ze er wel doodgeschoten hebben ?" Later vernamen we van drie en nog een paar aangeschoten, maar die konden doorlopen. ..." Er waren ook gevangenen die de vlucht niet hadden gedurfd en die zijn door de SS vanuit Kortemark-Markhove naar de trein gebracht en wél naar Duitsland gereden ! Er is bij de zeer gewaagde en dodelijke ontsnapping slechts een deel van de gevangenen betrokken geweest. Er is ook het verhaal van de SS-bewaker die zich onder de vluchtelingen bevond en later (in Zarren?) werd herkend. Er zijn over deze ontsnapping - die zowel vanuit het gat in de schoolmuur als vanuit de schoolpoort gebeurde - diverse getuigenissen in heemkundige archieven. Dr. Krijger : "Ik maakte kennis met hen (de twee mannen) en vertelde in het kort m'n wedervaren en wat ik had doorgemaakt de laatste twee jaar. Daarna antwoordde een der mannen - het was de boschwachter Verwild van het kasteel Wijnendale - "ik zal jou wel verstoppen, mijnheer, je komt vanavond bij mij in huis en je hoeft niet meer bang te zijn." Kasteel van Wijnendale is het beroemde kasteel te Torhout, waar dr. Krijger van de boswachter voor even een "groot geladen revolver" in de hand kreeg "waarmee ik me kon verdedigen als het noodig was" ... Het "SLOTWOORD" is bijzonder : "Wat m'n vriend Woitas en ik na onze bevrijding op onze tournée door West-Vlaanderen aan hartelijkheid en sympathie hebben ondervonden van de bevolking is zoo groot, dat het nauwelijks onder woorden te brengen is. We hebben de bevolking, arm of rijk, leeren kennen als zeer joviale menschen, de sympathie welke ze ons reeds getoond hadden vóór onze vlucht werd ons in nog grootere mate geschonken na onze vlucht. Wat onze gevluchte kameraden te kort kwamen aan kleederen, enz. werd ons op verschillende dorpen waar we spraken, zoveel als mogelijk was, gegeven. Groote dankbaarheid zijn wij de Belgische bevolking schuldig. Gij hebt mede geholpen om onze vrijheid terug te krijgen en ons leven gered. Als Hollander is het m'n vurigste wensch, dat na dezen oorlog, welke onze volken zoo heeft doen lijden en waarin ons land nog veel te lijden heeft, er een betere verstandhouding en een echtere vriendschapsband zal ontstaan. Dan alleen zullen beide kleine landen opbloeien en een gelukkige toekomst tegemoet gaan. LEVE BELGIE ! LEVE NEDERLAND ! December 1944."
- Beste Victor051078, Dank u voor uw schrijven hierboven. Inderdaad, inzake foto's is er het 'portretrecht' en dus een auteursrecht. Een foto of beeld moet eerst door de rechthebbende in de Wikipedia gebracht worden en opgenomen. Ik weet zelf nog niet goed hoe dit in zijn werk gaat en ik heb momenteel nog geen tijd om (inzake andere artikels) in het 'portretrecht' te verdiepen. Iets anders : Het zou u heel zeker interesseren het boek van de heren Jan Woitas en dr. G. Krijger te lezen. Ik heb daarvan een exemplaar en ook een kopie zelf genomen met de bedoeling anderen gemakkelijk de lectuur te kunnen geven. Zoals vele verhalen over de concentratiekampen is het bijzonder hard en gruwelijk. Dr. G. Krijger was als medicus 'verbonden' aan de Stichting. Hij had waarschijnlijk nog eigen patiënten, onder andere de vrouw van de aangehouden monteur. Dr. Krijger schrijft : "De directeur, monteur en timmerman zaten nog steeds in de gevangenis. De vrouw van den monteur was zeer nerveus en had een hartkwaal. Ze kon er zich maar niet overheen zetten dat haar man in de gevangenis zat. Haar toestand werd slechter. Ik was bang, dat als haar man nog langer zou wegblijven, ze misschien ernstig ziek zou worden. Al enkele keeren had ze me gepolst of ik niet eens naar Den Haag wilde gaan om te vragen of haar man niet ontslagen kon worden." Verder gaat zijn verhaal dat hij met enige tegenzin en schrik nog naar Den Haag bij de gestapo ging pleiten voor de vrijlating van de monteur van de Stichting : "... ik voelde het als mijn plicht tegenover mijn patiënte, om alles te doen wat in m'n vermogen lag, ..." Op 12 juni 1942 liep het helaas erg mis voor dr. G. Krijger ! Hoe hij beschrijft de laatste keer een spelletje te spelen met zijn kinderen : ontroerend. Maar na de beschrijving die dr. G. Krijger geeft van de gestapo-militair die toen in juni 1942 in Den Haag zijn brullende werk deed : het zou interessant zijn eens te weten wie die hardvochtige man was. Verder is het een bijzonder hard verhaal van gevangenschap en concentratiekampen. Beste Victor, deze twee mannen moeten van een bijzonder sterke fysiek geweest zijn om dat allemaal te overleven.