O 9-klasse
De O 9-klasse was een Nederlandse scheepsklasse die drie onderzeeboten omvatten, de O 9, O 10 en O 11. Het ontwerp voor de klasse was afkomstig van J.J. van der Struyff. De schepen zijn respectievelijk gebouwd door: Koninklijke Maatschappij de Schelde, Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij en Fijenoord. De schepen waren ontworpen als patrouilleschepen voor de Nederlandse kustwateren. De schepen waren ingericht voor in totaal 29 manschappen. Het eerste schip kwam in 1926 in dienst en het laatste schip ging 1947 uit dienst.
Technische kenmerken bewerken
De schepen van de O 9-klasse hadden een afmeting van (L)54,66 m x (B)5,70 m x (H)3,53 m, met een standaard waterverplaatsing van 483 ton. Wanneer een schip volledig beladen was had het boven water een verplaatsing van 526 ton en onder water van 656 ton. Alle schepen waren uitgerust met twee tweetakt Sulzer dieselmotoren van 450 pk. Onder water werden de schepen aangedreven door twee elektromotoren van 250 pk. Om de elektromotoren van stroom te voorzien hadden de schepen van de O 9-klasse 120 batterijencellen aan boord die gezamenlijk voor 3 uur 4350 Ah konden leveren. De motoren zorgde voor een maximumsnelheid van 12 knopen boven water en 8 knopen onder water. Het maximum bereik boven water was 3500 zeemijlen bij 8 knopen en onder water hadden de schepen een bereik van 25 zeemijlen, ook bij 8 knopen. De schepen konden veilig duiken tot een diepte van 60 meter. De schepen van de O 9-klasse waren de eerste schepen met een dubbele huid.
Bewapening bewerken
De schepen van de O 9-klasse waren uitgerust met twee 21 inch torpedobuizen en drie 18 inch torpedobuizen. In totaal konden vier I 53 en zes III 45 worden meegenomen, dus alle buizen vol plus 1 maal herladen voor alle buizen. Naast torpedobuizen waren de schepen uitgerust met een 8,8 cm kanon en een 12,7 mm machinegeweer.