De Fado is tegenwoordig een wereldwijd symbool van Portugal die vertegenwoordigt werd door Amália Rodrigues. Over de hele wereld was het zo: Als je het over Portugal had, werden er als eerste aan 2 dingen gedacht: Stiergevechten en Fado. Er werden vele vormen van Fado bedacht in andere steden en landen zoals Lissabon, maar alles werd wel gewoon fado genoemd en bleef de uitdrukking van de Portugese ziel. Het was altijd heel moeilijk om de precieze oorsprong van de Fado te ontdekken, maar iedereen was het ermee eens dat het eeuwen geleden uitgevonden is.
De meest recente geaccepteerde uitleg, als je het hebt over de Lissabon Fado, is dat het kwam van de Songs of the Moors. De droevigheid daarvan zijn zo voorkomend bij Fado, dat het de basis voor zo’n uitleg zou kunnen zijn. Hoe dan ook, er zijn sommigen die zeggen dat de Fado van Portugal Lissabon, onder de vorm Lundum, de muziek van de slavernij. Dit zou dus aangekomen kunnen zijn in Portugal toen de scheepslieden terugkwamen van hun lange tochten, dus ongeveer in 1822. Na een tijdje zou Lundum zo erg veranderd moeten zijn dat het de Fado werd. Ook was er een mogelijkheid dat Fado in de middeleeuwen ‘gevonden’ zou zijn, in de tijd van de ministreels.
Christina Branco: Beste Fadista van deze tijd.
Zo word ze ook wel genoemd. Christina Branco heeft een zuivere stem, is een moderne fadista en wilt niet vergeleken worden met Amália Rodrigues.
Cristina kwam in de fado als in een religie: met geloof, de ogen gesloten, de handen ineengevouwen. Als een nieuwe ambassadrice van Portugal is ze in januari in Toulouse, Rouen en Parijs om er gestalte te geven aan de eeuwige ziel van de "Saudade".
Van haar vorige optredens in Parijs, Nantes en Bourges herinnert men zich haar jeugdig charisma, de perfecte verklanking van de verscheurdheid van een stijl, een lot dat haar verbindt met haar land.
In amper vier jaar tijd heeft Cristina een nieuwe adem gegeven aan een kunstvorm die dreigde vast te lopen in zijn eigen stereotype. Ze is amper 28 jaar. En toch durft ze vérder te gaan dan enkel het imiteren van haar grote voorbeeld. Ze bouwt het spoor verder uit. Tijdens de Portugese Anjerrevolutie heeft radicaal links Amàlia Rodrigues veroordeeld, omdat ze als traditionaliste berustte in de natuurlijke ordening van de dingen. Maar traditie kan ook de kracht zijn waaruit je kan putten om onmacht te overwinnen. Zelden heeft de taal van de dichters Camoes en Pessoa zo mooi geklonken, zo krachtig en zo fier als uit de mond van Cristina Branco. Je raakt bevangen door een vreemde emotie, uitgesproken met alle variaties tussen zucht en kreet. Schitterend begeleid op de Gitara Portugese van Custódio Castelo (ook afkomstig uit Almeirim).
Fadista Mariza: Ze zingt de prachtigste Fado in een eigen stijl.
Ze overdondert net als de grote Fadista Amália Rodrigues destijds haar publiek met haar prachtige stem en overweldigende optreden. Ze geniet inmiddels een enorme populariteit onder muziekliefhebbers over heel Europa. Haar beide albums (Fado curva en Fado Em Mim) zijn inmiddels beide dubbel platina.