Gebruiker:Mikailluslu/Kladblok
De ziekte van Grover, of Transient Acantholytic Dermatose (TAD), is een huidaandoening waarbij op het lichaam (met name de rug en/of de borst, maar ook op andere lichaamsdelen) zeer plotseling rode vlekken of bultjes verschijnen. Uit deze vlekken ontstaan blaren. De vlekken en bultjes veroorzaken meestal erge jeuk. De ziekte is vernoemd naar de arts die de ziekte in 1970 voor het eerst beschreef. Hij komt vooral voor bij van origine Noordwest- Europese mannen ouder dan 40 jaar. De ziekte duurt enkele weken tot enkele maanden en houdt vanzelf op. Bij sommige patiënten kunnen de klachten langer aanhouden.[1]
| Ziekte van Grover | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Detailfoto van de ziekte van Grover
| ||||
| ||||
De naam
bewerkenDe naam Transient Acantholytic Dermatose betekent Voorbijgaande Acantholytische Huidziekte. Acantholyse betekent het van elkaar loslaten van de huidcellen, die normaal sterk met elkaar verbonden zijn, wat blaren en oppervlakkige wondjes veroorzaakt. Het is echter beter om de naam Ziekte van Grover te gebruiken, omdat de ziekte vaak niet voorbijgaand, maar terugkerend of chronisch is en er ook niet altijd sprake is van acantholyse. Deze naam is ook makkelijker te herkennen en hij wordt meer gebruikt.[1]
Oorzaken
bewerkenDe oorzaken van de ziekte van Grover zijn niet bekend. Er is veel gespeculeerd over mogelijke oorzaken, maar er is weinig overeenstemming. Mogelijk is er een verband met verstopping van zweetklieren, waardoor het zweet onder de opperhuid lekt. De ziekte treedt namelijk vaak op in samenhang met blootstelling aan zonlicht, hitte en zweten. Ook hebben onderzoekers verband gevonden met lichamelijke inspanning en met langdurige bedlegerigheid. Het is echter zo dat volgens sommige onderzoeken de ziekte vooral in de winter voorkomt. Daarom is het ook mogelijk dat de ziekte niet veroorzaakt wordt door hitte en zweet, maar door een slechte conditie van de huid (impaired epidermal integrity).
De ziekte komt ook voor bij mensen die bepaalde medicijnen gebruiken en de aandoening wordt in verband gebracht met verschillende medicaties. Dit betreft onder andere Anastrozole, Vemurafenib, Dabrafenib, Cetuximab en D-penicillamine. De ziekte komt ook voor bij mensen die een orgaantransplantatie hebben ondergaan.Sommige nieuwe onderzoeken brengen de ziekte niet in verband met zweten en hitte, maar juist met verminderde zweetproductie. Het is dus waarschijnlijk dat de ziekte verschillende oorzaken kan hebben.[2]
Risicogroepen
bewerkenDe ziekte komt vooral voor bij oudere, blanke mannen. Bij vrouwen en jongeren kan de ziekte ook optreden, maar dat komt minder voor. Maar een kwart van de gevallen betreft een vrouw, of een man beneden de 40 jaar. Heel incidenteel worden ook mensen uit andere etnische groepen door de ziekte getroffen. In bijvoorbeeld de Indiase literatuur zijn maar enkele verwijzingen naar de ziekte te vinden. Een andere risicofactor zijn andere huidaandoeningen, zoals verschillende vormen van eczeem, of huidkanker. In sommige onderzoeken wordt een samenhang met ziekenhuisopname en bedlegerigheid genoemd. Het is niet bekend hoe vaak de ziekte van Grover precies voorkomt.[2]
Symptomen; verloop van de ziekte
bewerkenDe symptomen van de ziekte zijn kleine, duidelijk onderscheiden rode vlekken of blaasjes met soms een korstje erop, die plotseling op de huid van de romp verschijnen, of ook wel op armen of benen. Vaak vormen de bultjes en blaasjes korstjes en is de huid hier en daar ontveld. Er kunnen hierdoor complicaties optreden door het ontstaan van dermatitis, gebruikelijk optredend in een discoid patroon, met ronde of ovale, droge of schilferige plaques. De plaques beginnen op borst en rug en kunnen zich uitbreiden naar andere delen van het lichaam. Meestal heeft de patiënt last van erge jeuk. Wel kunnen na verdwijnen van de symptomen rode littekens blijven (complicaties).
Chronische jeuk is gekmakend. Krabben maakt jeuk nog erger, omdat veel krabben open wondjes veroorzaakt die kunnen ontsteken. Daardoor neemt de jeuk toe, de patiënt gaat nog meer krabben, de huid raakt ernstiger beschadigd, enzovoort. Een derde van de mensen met chronische huidziekten heeft ook psychische klachten. Ze kunnen last krijgen van slaapproblemen en problemen met concentratie. Mensen kunnen hierdoor angstig of zelfs depressief worden. Omdat ze een drogere en dunnere huid hebben, hebben oudere mensen meer last van jeuk. Dermatologen schrijven daarvoor verschillende medicijnen voor. [3]
Diagnose
bewerkenDe diagnose van de ziekte geeft soms moeilijkheden, omdat de ziekte verward kan worden met andere huidaandoeningen, zoals verschillende soorten eczeem, schurft, insectenbeten of kwaadaardige huidtumoren. Daarom zal de dokter meestal een huidbiopsie maken om andere ziektes uit te sluiten. Een ander probleem bij het stellen van de diagnose kan zijn dat een afspraak met de huidarts, vanwege het plotseling opkomen en weer verdwijnen van de bultjes, precies tussen twee uitbraken van de ziekte ligt.[4]
Behandeling
bewerkenDe ziekte van Grover wordt meestal behandeld zoals verschillende soorten eczeem, met topische steroïden, ook wel corticosteroïden genoemd (een hormoonzalf). Ongeveer de helft van de patiënten heeft hier baat bij. Ook acitretine en lichttherapie kunnen de symptomen verlichten. In lichte gevallen kan de dokter anti-jeuk lotions op basis van menthol of kamfer voorschrijven. Bij zware gevallen, waarbij het bovenstaande niet werkt, kan de dokter oraal te gebruiken antibiotica voorstellen of retinoïden. Nadeel van deze laatste twee zijn de zware bijwerkingen. Het is moeilijk om te onderzoeken welke behandeling effectief is, omdat de ziekte zo weinig voorkomt en ook omdat de symptomen vaak spontaan verdwijnen.[1][4]
Voorkomen is beter dan genezen
bewerken
Door vermijden van de factoren die de symptomen van de ziekte verergeren, kan de patiënt minder jeukende plekken krijgen. Men moet bijvoorbeeld hitte en zonlicht mijden. Ook moet men afzien van zware sportactiviteiten. Dit alles om te zorgen dat men niet teveel zweet. De dokter kan adviseren minder te baden en te douchen.
Prognose
bewerkenDe ziekte is self-limiting, d.w.z. dat deze symptomen meestal vanzelf verdwijnen. Dit kan al na twee tot vier weken zijn, maar meestal duurt het zes tot twaalf maanden. In een klein onderzoek bleek de ziekte in de helft van de gevallen tot één uitbraak beperkt te blijven. In de andere helft van de gevallen kwamen de blaasjes en bultjes later één of verschillende malen terug of werden zelfs blijvend. De ziekte kan dus maanden duren of zelfs chronisch worden.
Meer informatie
bewerkenVoor wie meer informatie wil over de ziekte omdat hij zelf patiënt is, zijn er verschillende websites te raadplegen, vooralsnog alleen in het Engels, zoals DermNetNZ. Dit is een Nieuw-Zeelandse site met informatie over allerlei aspecten van dermatologie en huidziektes, behandelingen en ontwikkelingen op dit gebied. De site is bestemd voor dokters, studenten en medisch onderzoekers. Hij is dus eigenlijk niet bestemd voor patiënten, maar wordt op sommige patiëntensites wel genoemd als bron van informatie.[5] Er is voorzover bekend geen patiëntenvereniging in Nederland voor mensen met de ziekte van Grover.[6][7]
Bronnen en referenties
bewerken- ↑ a b c Joshua Weaver, MD and Wilma F. Bergfeld, MD, Grover Disease. archivesofpathology. Geraadpleegd op 2018-07-01
- ↑ a b Grover's Disease with Acrosyringeal Acantholysis: A Rare Histological Presentation of an Uncommon Disease Geraadpleegd op 2018-07-02
- ↑ Hintum van, Malou, Chronische jeuk voelt als hel, Trouw. Geraadpleegd op 7-7-2018.
- ↑ a b Debra Jaliman, MD, What is Grover's Disease. WebMD. Geraadpleegd op 2018-06-30
- ↑ Dermnetnz.org, Transient acantholytic dermatosis. DermNet NZ. dermnetnz.org. Geraadpleegd op 2018-06-27
- ↑ Zabawski EJ, Riemann H, Not a rare disease. Grover’s Disease, not a rare disease. Geraadpleegd op 2018-07-01
- ↑ Ignacio Rébora, Osvaldo Stringa, Mario Abbruzzese, Javier Anaya, Dermatología Argentina. Geraadpleegd op 2018-07-02