OnderwerpCabarennis
Cabarennis is: uitdrukken wat een ander niet ziet of zegt in een lokale situatie. Bijvoorbeeld:
“ het ‘gezonde verstand’, is weten wat ons te doen staat onder verschillende omstandigheden, ‘kennis’ daarentegen is voordoen dat weten onverschillig behoort te zijn”.
Cabarennis is dan het volslagen ‘enkelvoudige’ uitdrukken. Dit staat in tegenstelling tot zucht naar algemene kennis en normalisatie ervan. Dat laatste is de activiteit van promillagebewustzijn: het gelijken. Ook wel de macht van de grootst gemene deler genoemd . ‘Enkelvoudig’, is het ontsnappen van toevalligheden bij een enkeling. Cabarennis is spreken waarbij het gezochte niet op voorhand gekend kan zijn. Een spreken bevrijd van de dwang aan voor-zorg-denken. (b.v. De verzekeringswaan)
Bij cabarennis gaat het niet om een logica van voortgang in het denken zoals de psychologie en de verbeeldingsindustrie ons doet geloven, maar om een ‘wijze van denken’ die oorsprong noch voltooidheid kent. De kritische act bij uitstek. Het ontsnappen van toevalligheden aan het particuliere lichaam is dan ook een epigenetische actie. De keuze die geen keuze is. Dus cabarennis heeft geen doel en is dus ook, zónder belang. Zelfs overleven is geen dwang.
Cabarennis is een geschenk zonder tegenprestatie. Maar er is wél een thema in het leven! Dat thema wil zeggen ‘deelnemen aan het idee’, (praten mét een ander) in plaats van het ‘hebben van een idee’, (praten óver een ander) want ‘hebben’ maakt het zijn kapot, en dan is ‘cabarennis’ niet meer mogelijk en verdwijnt de innerlijke betrachting erbij te horen in driedimensionale zin.