Gebruiker:Haaftjlv/Mennicke222

August Carl Mennicke , Elberfeld , 5 september 1887 - Frankfurt am Main, 15 november 1958 was een Duits / Nederlands sociaal-pedagoog en religieus-socialist. Met een onderbreking gedurende WO II was hij van 1935 tot 1952 directeur van de Internationale School voor Wijsbegeerte te Amersfoort.

Levensloop

Mennicke groeit op in een eenvoudig protestants milieu. Op zijn 14e verruilt hij de schoolbanken voor een kantoorbaan. Acht jaar later behaalt hij het diploma gymnasium en studeert hij theologie in resp. Bonn, Halle, Berlijn en Utrecht. Terug in het Duitsland studeert hij in 1917 als recruut af, waarna hij naar het westelijk front wordt gezonden. Korte tijd later wordt hij hulppredikant in het Ruhrgebied, waar hij de slechte werkomstandigheden van de arbeiders van dichtbij leert kennen. Na de oorlog werkt hij als vormingswerker bij de Soziale Arbeitsgemeinschaft Berlin-Ost. Politiek zoekt hij zijn heil bij het Christen-socialisme. Dit voert hem ook naar Nederland, waar hij in contact komt met de Arbeidersgemeenschap der Woodbrookers te Barchem. Met het confessionele christendom voelt hij zich steeds minder verbonden; het brengt hem ertoe in 1927 zijn kerklidmaatschap op te zeggen.

Docentschap sociaal-pedagogiek

Vanaf 1920 is Mennicke werkzaam als docent sociologie aan de Deutsche Hochschule für Politik in Berlijn. In 1930 wordt hij benoemd tot 'Honorarprofessor' in de (sociaal)pedagogiek aan de universiteit van Frankfort aan de Main. Hetzelfde vak kreeg hij te doceren aan het Berufspädagogische Institut, een aan de universiteit gelieerde opleiding voor leerkrachten in het beroepsonderwijs. In mei 1931 kent de faculteit hem de doctorstitel toe. Na Hitler’s machtsovername in 1933 wordt hij wegens zijn dissidente politieke en pedagogische opvattingen uit zijn functies ontheven. Hij wijkt uit naar Nederland waar hij al eerder contacten legde met geestverwanten in de kringen van het religieus- socialisme en de Internationale School voor Wijsbegeerte in Amersfoort. Zijn benoeming in 1935 tot directeur van laatstgenoemd instituut verschaft hem de nodige bestaanszekerheid, die hij nog versterkt met het geven van lezingen en het schrijven van publicaties.

WO II

In de meidagen van 1940 - het wetsontwerp voor zijn naturalisatie ligt al bij de Tweede Kamer - wordt hij - als Duitser in oorlogsgebied - op last van de Nederlandse autoriteiten geïnterneerd. De capitulatie geeft hem zijn vrijheid terug, zij het slechts tot november 1941. Medio 1942 wordt hij geïnterneerd in het concentratiekamp Sachsenhausen. Begin 1943 komt hij vrij, onder voorwaarde dat hij zich op vaste tijden bij de politie meldt en gaat hij als metaalarneider aan de slag in Berlijn. In de avonduren werkt hij aan zijn autobiografie. Na de oorlog keert hij terug naar Nederland en hervat hij de directie van de Internationale School voor Wijsbegeerte. Ook vervult hij docentschappen aan de Universiteit van Amsterdam en de Academie voor Lichamelijke Opvoeding Amsterdam.

Eerherstel

In 1952 wordt hij hersteld in zijn ambten aan de Frankforter universiteit. Op zijn verzoek wordt zijn leeropdracht in de pedagogiek uitgebreid met filosofie. Op het Berufspädagogische Institut wordt hij verantwoordelijk voor de sociologie en sociale pedagogiek.

Drie jaar na zijn afscheid overlijdt hij op 72-jarige leeftijd.

Bibliografie

• Der Sozialismus als Bewegung und Aufgabe (1926)
• Sociale psychologie (1935)
• Sociale pedagogie (1937)
• Der Mensch im All. Eine Einführung in das Verständnis Rainer Maria Rilkes (1937)
• Levensbeginselen en levenspractijk (1940)
• Levensleer (1941)
• Ons tijdsgewricht in de spiegel van een persoonlijk levenslot - autobiografie - (1947)
• De tegenwoordige stand van het wijsgerig denken tegen de achtergrond van de geschiedenis der filosofie (1951)