Oud is mijn volk en ik behoor er toe, tot de ouden op deze wereld. Ik spreek een oude taal, de taal van mijzelf. Ik leef in een oud land. Ik heb nooit ergens anders gewoond, want ik hoor hier. Dit ben ik, dit is mij. Ik ben alleen in een grote wereld. Ik ben alleen, mijn land hield op te bestaan, al lang, lang geleden. Alleen ik bleef. Ik spreek mijn oude taal alleen.
Ik zwerf over de weg met de naam leven. Ik eet mijn brood en drink mijn water alleen. Ik ben het die mijn boeken schrijft en ik ben het die ze leest. Ik beklim de bergen achter mijn huis. Ik vang de vis in de rivier die voor mijn huis loopt. Elke dag klim ik op de heuvels alleen om na te denken en te overdenken, alleen ik en mijzelf. Toen ik van huis was, heb ik andere mensen gezien. Enkelen van hen kwamen naar mijn land. Ik was goed voor hun. Ik gaf hen voedsel en drinken. Zij konden slapen in mijn huizen.
En nu... Vreemdelingen, die hier komen, zeggen wat ik moet doen en wat ik mag doen. Maar ik ben hier de baas, ik ben de eigenaar, ik ben degene die thuis is. Dit is mijn oude thuis, waar mijn ouders en hun ouders leefden. Dit is mijn thuis, mijn land, ik leef hier alleen.
