Eikautermolen
De Eikautermolen was een staakmolen in Borchtlombeek (deelgemeente van Roosdaal) waarvan de molenmotte nog zichtbaar is.[1]
| Eikautermolen | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
De Eikautermolen voor 1926
| ||||
| Basisgegevens | ||||
| Plaats | Borchtlombeek
| |||
| Bouwjaar | 1780
| |||
| Monumentstatus | vastgesteld bouwkundig erfgoed
| |||
| Externe link(s) | ||||
| Belgische Molendatabase | ||||
| ||||
Beschrijving
bewerkenHet molenaarshuis bestaat uit een anderhalve verdieping en zadeldak (pannen) en dateert uit de 19de eeuw. De constructie is opgetrokken uit baksteenbouw met gewijzigde muuropeningen. De twee steekboogvensters van gesinterde steen kunnen mogelijks wijzen op een kern uit de tweede helft van de 18de eeuw.[2]
Historiek
bewerkenDeze gestroomlijnde staakmolen, bestemd voor het malen van granen werd voor 1635 opgericht en stond op de kaarten (waaronder de Ferrariskaart) vermeld als “Moulin de Borghgravie Lombeke”. Hij bevond zich op de Eikauterstraat 37 op de grens tussen Borchtlombeek en Wambeek, hetgeen tevens de grens was tussen het hertogdom Brabant en het historische graafschap Vlaanderen. De Eikauter is een kouter, begrensd door een eik (vandaar zijn eerste naam) en is een van de hoogstgelegen gebieden van Borchtlombeek (ca. 75 m).
In 1741 was ene Van Lierde (Petrus) molenaar. Rond 1780 zou volgens geschriften een nieuwe molen zijn opgericht door de familie Bastaerts nadat de vorige vermoedelijk was omgewaaid of afgebrand.
In 1830 was de molen nog steeds in handen van de familie Bastaerts en ging vervolgens steeds over van vader op zoon of schoonzoon. Een baksteen vermeldt tevens "DJB 1842". In 1868 kwam schoonzoon Van der Mijnsbrugge op de molen, vandaar ook de 3de naam van de molen. In 1926 brandde de standerdmolen af. De eigenaar verbouwde de schuur tot twee mechanische korenmolens, één met stenen en één met walsen. Oorspronkelijk waren het dieselmotoren die de molenstenen draaiend hielden, nadien werden zij elektrisch aangedreven.
In 1975 werd met malen gestopt en werd de molen verkocht aan de “Molens van Meldert”.[3]
De molenmotte, alsook de mechanische maalderij en de molenaarswoning werden vastgesteld als bouwkundig erfgoed in 2009.[2] De schuur werd na verwijderen van de moleninstallatie, door de huidige eigenaar, Herman Claeys, omgevormd tot woning. Ook het oorspronkelijke molenaarshuis is goed bewaard gebleven.
Trivia
bewerkenDeze molen heeft maar liefst drie namen: De Eikautermolen, De Hei(de)koutermolen of de Molen Van der Mijnsbrugge.[1]
Ontsluiting van de molen
bewerkenDit plekje is een halte op de Molenfietsroute Roosdaal.[4] Deze wandel-/fietsroute is een onderdeel van de Molenbox, ontwikkeld door de Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei in 2009.[5] In 2020 werd de molen door de gemeente Roosdaal ontsloten via een QR-code.
- ↑ a b Van Buggenhoudt, De Eikautermolen. Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei - otrs 2020072210007071. Gearchiveerd op 22 oktober 2020. Geraadpleegd op 10 augustus 2020.
- ↑ a b Molenaarswoning. inventaris.onroerenderfgoed.be. Geraadpleegd op 10 augustus 2020.
- ↑ De Maegd C. & Van Aerschot S. 1975: Inventaris van het cultuurbezit in België, Architectuur, Vlaams-Brabant, Halle-Vilvoorde, Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen 2N, Gent.
- ↑ nieuwssite, Pajotse molenbox – 8 wandel- en fietsroutes. Sint-Pieters-Leeuw nieuwssite (18 juli 2019). Geraadpleegd op 10 augustus 2020.
- ↑ De Pajotse molenbox. Erfgoedcel Pajottenland Zennevallei (2019).