Chlooraceetamide
chemische verbinding
Chlooraceetamide is een organische verbinding met als brutoformule C2H4ClNO. De stof komt voor als kleurloze tot gele kristallen met een kenmerkende geur, die goed oplosbaar zijn in water.
| Chlooraceetamide | ||||
|---|---|---|---|---|
| Structuurformule en molecuulmodel | ||||
| ||||
Structuurformule van chlooraceetamide
| ||||
| Algemeen | ||||
| Molecuulformule | C2H4ClNO | |||
| IUPAC-naam | 2-chlooraceetamide | |||
| Molmassa | 93,51226 g/mol | |||
| SMILES | C(C(=O)N)Cl
| |||
| InChI | 1S/C2H4ClNO/c3-1-2(4)5/h1H2,(H2,4,5)
| |||
| CAS-nummer | 79-07-2 | |||
| EG-nummer | 201-174-2 | |||
| PubChem | 6580 | |||
| Wikidata | Q209345 | |||
| Beschrijving | Kleurloze tot gele kristallen | |||
| Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen | ||||
| ||||
| H-zinnen | H301 - H317 - H361 | |||
| EUH-zinnen | geen | |||
| P-zinnen | P280 - P301+P310 | |||
| Opslag | Gescheiden van sterk oxiderende stoffen, sterke basen, sterke zuren, voeding en voedingsmiddelen. In een goed verluchte ruimte bewaren. | |||
| VN-nummer | 2811 | |||
| ADR-klasse | Gevarenklasse 6.1 | |||
| LD50 (ratten) | (oraal) 138 mg/kg | |||
| LD50 (konijnen) | (oraal) 122 mg/kg | |||
| LD50 (muizen) | (oraal) 155 mg/kg | |||
| Fysische eigenschappen | ||||
| Aggregatietoestand | vast | |||
| Kleur | kleurloos-geel | |||
| Dichtheid | 0,79 g/cm³ | |||
| Smeltpunt | 120 °C | |||
| Kookpunt | 225 °C | |||
| Vlampunt | (gesloten vat) 170 °C | |||
| Dampdruk | (bij 20°C) 7 Pa | |||
| Oplosbaarheid in water | (bij 20°C) 980 g/L | |||
| Goed oplosbaar in | water | |||
| Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
| ||||
Toxicologie en veiligheid bewerken
Chlooraceetamide ontleedt bij verhitting, met vorming van giftige dampen (waaronder stikstofoxiden, koolstofmonoxide, koolstofdioxide en dichloor). De stof reageert met sterk oxiderende stoffen, sterk reducerende stoffen, sterke zuren en sterke basen.
De stof is irriterend voor de ogen, de huid en de luchtwegen. Ze kan effecten hebben op het hart, de lever en de milt.
