Broompentacarbonylrenium(I)
Broompentacarbonylrenium(I) is een anorganische verbinding van renium. De verbinding wordt veel gebruikt als uitgangsstof voor andere reniumcomplexen.
Broompentacarbonylrenium(I) | ||||
---|---|---|---|---|
Structuurformule en molecuulmodel | ||||
Molecuulmodel van broompentacarbonylrenium(I)
| ||||
Algemeen | ||||
Molecuulformule | C5BrO5Re Re(CO)5Br | |||
IUPAC-naam | broompentacarbonylrenium(I) | |||
Molmassa | 406,16 g/mol | |||
CAS-nummer | 14220-21-4 | |||
Wikidata | Q2512764 | |||
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen | ||||
H-zinnen | H301 - H311 - H315 - H319 - H331 - H335 | |||
EUH-zinnen | geen | |||
P-zinnen | P261 - P280 - P301+P310 - P305+P351+P338 - P311 | |||
Fysische eigenschappen | ||||
Sublimatiepunt | (bij 0,2 mmHg) 85-90 °C | |||
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
|
Synthese
bewerkenBroompentacarbonylrenium(I) is als carbonylcomplex commercieel beschikbaar. Ook de vorming ervan uit direniumdecacarbonyl en broom is eenvoudig en relatief goedkoop:[1]
De eerste synthese van de verbinding verliep via de reductieve carbonylering van renium(III)bromide:[2]
Koper(I)bromide is in deze synthese een nevenproduct.
Reacties
bewerkenBroompentacarbonylrenium(I) is een goed uitgangspunt in de bereiding van andere reniumcomplexen. Zo wordt met zink in azijnzuur het reniumhydride ReH(CO)5 gevormd:[3]
Broompentacarbonylrenium(I) reageert met tetraethylammoniumbromide in diglyme tot [NEt4]2[ReBr3(CO)3)], een belangrijke tussenstap naar reniumtricarbonyl-verbindingen.[4]
Ook tijdens refluxen in water wordt het omgezet in een reniumtricarbonyl-verbinding:
Via deze route wordt de vorming van het tetraethylammoniumbromide als bijproduct voorkomen, wat een belangrijk voordeel tijdens syntheses is, omdat het vaak lastig te verwijderen is.[5]
- ↑ Steven P. Schmidt, William C. Trogler, Fred Basolo. (1990). Pentacarbonylrhenium Halides Inorganic Syntheses. 28 pag.: 154-159 DOI:10.1002/9780470132593.ch42
- ↑ W. Hieber, Mitarbeitern, Hans Schulten. (1939). XXX. Mitteilung über Metallcarbonyle. Über Rhenium-Kohlenoxyd-Verbindungen Zeitschrift für anorganische und allgemeine Chemie. 243 pag.: 164–173 DOI:10.1002/zaac.19392430205
- ↑ Michael A. Urbancic, John R. Shapley. (1990). Pentacarbonylhydridorhenium Inorganic Syntheses. 28 pag.: 165–168 DOI:10.1002/9780470132593.ch43
- ↑ R. Alberto, A. Egli, U. Abram, K. Hegetschweiler, V. Gramlich, P. A. Schubiger. (1994). Synthesis and reactivity of [NEt4]2[ReBr3(CO)3]. Formation and structural characterization of the clusters [NEt4][Re3(µ3-OH)(µ-OH)3(CO)9] and [NEt4][Re2(µ-OH)3(CO)6] by alkaline titration J. Chem. Soc., Dalton Trans.. pag.: 2815–2820 DOI:10.1039/DT9940002815
- ↑ N. Lazarova, S. James, J. Babich, J. Zubieta. (2004). A convenient synthesis, chemical characterization and reactivity of [Re(CO)3(H2O)3]Br: the crystal and molecular structure of [Re(CO)3(CH3CN)2Br] Inorganic Chemistry Communications. 7 pag.: 1023–1026 DOI:10.1016/j.inoche.2004.07.006