Bordeaux-Parijs
De wielerwedstrijd Bordeaux-Parijs werd voor het eerst gereden in 1891, en kende 86 uitgaven, waarvan de laatste plaatsvond in 1988. Deze wielerkoers nam een unieke plaats in onder de wielerklassiekers, zowel vanwege zijn uitzonderlijke lengte van 550 tot 620 km, als vanwege de manier van rijden. De laatste 300 tot 350 km van het parcours werden namelijk achter een derny gereden, een soort motorfiets waarvan de snelheid wordt aangegeven met trappers.
| Bordeaux-Parijs | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Josef Fischer wordt tweede in 1899
| ||||
| Lokale naam | Bordeaux-Paris | |||
| Regio | Frankrijk | |||
| Type | Eendagskoers | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 1891 | |||
| Laatste editie | 1988 | |||
| Aantal edities | 85 | |||
| Eerste winnaar | .svg){kind=small} George Pilkington Mills
| |||
| Laatste winnaar |  Jean-François Rault
| |||
| Laatste Bel. winnaar | .svg){kind=small} René Martens (1985)
| |||
| Laatste Ned. winnaar |  Jan Janssen (1966)
| |||
| Meeste zeges | Herman Van Springel (7 zeges) | |||
| ||||
GeschiedenisBewerken
De eerste Bordeaux-Parijs werd van 23 tot 24 mei 1891 ingericht door het sportblad Le Véloce-Sport, ter gelegenheid van de verhuizing van de zetel van het blad van Bordeaux naar Parijs, en liep over 572 km. Er werden alleen amateurs uitgenodigd om verzekerd te zijn van de komst van de sterkste Britse wieleramateurs die niet samen met de Franse profs wilden rijden.
Winnaar werd de Brit George Pilkington Mills met een gemiddelde snelheid van 21,5 km/u. Mills verraste het publiek en zijn concurrenten door zijn ravitaillering zelf mee te nemen in zijn tricot. Ook de plaatsen 2 t/m 4 werden door Britten ingenomen.
Van de 28 ingeschreven renners kwamen er slechts 18 in Parijs aan. De winnaar had er 26u 34' 37" over gedaan. De tweede, Montague Holbein, had een achterstand van 1u 15' 50", de laatste 69u 25' 00"! Eén renner kwam aan met een achterstand van ruim vijf dagen, maar die werd wegens tijdsoverschrijding niet in de eindklassering opgenomen.
Vanaf de 2de editie werden ook beroepsrenners toegelaten tot de wedstrijd, en het gangmaken werd geïnstitutionaliseerd. Zowel fietsen, tandems, auto's, motorfietsen en uiteindelijk derny's werden gebruikt door de gangmaker.
In moderne tijden vergde deze wedstrijd voor de meeste grote renners een te specifieke voorbereiding, hoewel de erelijst toch steeds grote namen bleef krijgen. Vanwege zijn zeven overwinningen wordt Herman Van Springel Monsieur Bordeaux-Paris genoemd. Wim van Est won de koers driemaal en werd driemaal tweede.
Lijst van winnaarsBewerken
.svg){kind=small}
- ° Werd verreden achter auto's. Huret won in 16u 35min 47sec.
- °° Toen werd door een concurrerend blad ook een Bordeaux-Parijs georganiseerd
Meervoudige winnaarsBewerken
| Overwinningen | Renner | Land | Jaren |
|---|---|---|---|
| 7 | Herman Van Springel | België |
1970, 1974, 1975, 1977, 1978, 1980, 1981 |
| 4 | Bernard Gauthier | Frankrijk |
1951, 1954, 1956, 1957 |
| 3 | Georges Ronsse | België |
1927, 1929, 1930 |
| Wim van Est | Nederland |
1950, 1952, 1961 | |
| 2 | Lucien Lesna | Frankrijk |
1894, 1901 |
| Gaston Rivierre | Frankrijk |
1897, 1898 | |
| Hippolyte Aucouturier | Frankrijk |
1903, 1905 | |
| Cyrille Van Hauwaert | België |
1907, 1909 | |
| Émile Georget | Frankrijk |
1910, 1912 | |
| Eugène Christophe | Frankrijk |
1920, 1921 | |
| Francis Pélissier | Frankrijk |
1922, 1924 | |
| Marcel Laurent | Frankrijk |
1938, 1939 | |
| Joseph Somers | België |
1937, 1947 | |
| Walter Godefroot | België |
1969, 1976 |
Overwinningen per landBewerken
| Overwinningen | Land |
|---|---|
| 43 | Frankrijk
|
| 29 | België
|
| 5 | Nederland
|
| 3 | Verenigd Koninkrijk, .svg){kind=small} Zwitserland
|
| 1 |  Denemarken,  Duitsland,  Luxemburg
|
