Adjectio

Een adjectio (ook adiectio) of invoeging is een stijlfiguur waarbij aan een woord een klank wordt toegevoegd. De term is afkomstig van het Latijnse adicere en betekent erbij werpen, toevoegen.^[1]

Meestal wordt het gebruikt in spreektaal om de uitspraak te vergemakkelijken. na te bootsen. Ook in kindertaal komt men het tegen. In geschreven teksten wordt het vaak gebruikt om met name onverzorgde taal of dialect na te bootsen.

Ik voel me errug alleen vandaag.
Hij wasserum.
eigentlijk

Adjectio kan daarnaast ook in de literatuur door een auteur bewust worden gebruikt. Daarbij ligt de focus op een literair-esthetisch effect. Op die manier kunnen o.m. woordspelingen ontstaan, het metrische schema in de hand worden gewerkt of de tekst een archaïsch karakter worden gegeven.^[1]

Zie ook bewerken

diëresis

Bronnen, noten en/of referenties

Stijlfiguren, Ton den Boon, Sdu, 2001, blz. 11
Groot retorisch woordenboek, Paul Claes & Eric Hulsens, Vantilt, 2015, blz. 81 (als invoeging)

↑ ^a ^b Lemma Adiectio in het Algemeen Letterkundig Lexicon, G.J. van Bork, D. Delabastita, H. van Gorp, P.J. Verkruijsse en G.J. Vis, 2012, geraadpleegd op 13 augustus 2021. . Gearchiveerd op 6 december 2021.

[all-1] Lemma Adiectio in het Algemeen Letterkundig Lexicon, G.J. van Bork, D. Delabastita, H. van Gorp, P.J. Verkruijsse en G.J. Vis, 2012, geraadpleegd op 13 augustus 2021. . Gearchiveerd op 6 december 2021.

[1]