Wikipedia

Cockfosters (metrostation)

metrostation in Londen

Cockfosters is een Londens metrostation aan de Piccadilly Line, waarvan het het noordelijke eindpunt vormt. Het station is geopend in 1933 en verbouwd in 2007. Het station is gelegen aan Cockfosters Road, ongeveer 15 kilometer van het centrum van Londen en bedient in de Londense buitenwijk Cockfosters, het district Barnet, maar ligt eigenlijk net over de grens in het naastgelegen district Enfield. De perronhal is hetzelfde als die in Uxbridge, het westelijke eindpunt van de lijn. Net ten zuidoosten van het station ligt het depot van de Piccadilly Line.


Cockfosters
Het stationsgebouw aan Cockfosters Road
Algemeen
Beheerd door London Underground
Monumentenlijst sinds 26 mei 1987
Monument klasse II
Inschrijfnummer 1358718
Underground
Zone 5
Architect(en) Charles Holden
Opening 31 juli 1933
Type Kopstation
Constructie Uitgraving
Perrons 2
Metrosporen 3
Undergroundreizigers
Jaar In-/uitstappers
2007
2008
2019
2020
2021
2022
1,633 miljoen
1,760 miljoen
1,864 miljoen
0,887 miljoen
0,837 miljoen
1,411[1] miljoen
Undergroundlijnen
LijnRichtingVolgend station
UxbridgeOakwood
Heathrow Terminal 5Oakwood
CockfostersEindpunt
Brongegevens in Wikidata aanpassen
Overig openbaarvervoer
Buslijn(en) 298, 299, 384
Schoolbus 692, 699
Nachtbus N91
Ligging
Coördinaten 51° 39' NB, 0° 9' WL
Cockfosters (metro van Londen)
Cockfosters
Transport for London - Lijst metrostations
Portaal  Portaalicoon   Openbaar vervoer
Londen

Geschiedenis bewerken

Het station opende op 31 juli 1933 als laatste van de verlenging van de Piccadilly Line ten noorden van Finsbury Park, vier maanden na Oakwood, dat toen nog Enfield West genoemd werd, dat in het tracébesluit het noordelijke eindpunt zou worden aan de oostkant van het depot. Het besluit tot de bouw van het station viel in november 1929 zodat ook aan de westkant van het nieuwe depot de metro genomen kon worden. Als namen voor het toegevoegde station werden tijdens de bouw Trent Park en Cock Fosters (een vroege spelling van de naam van het gebied) voorgesteld. Op de borden bij de bouwplaats stond het als een woord, wat vervolgens ook werd aangehouden. De bouw begon nog voor de nationalisatie op 1 juli 1933, het station was wel het eerste dat door London Transport werd geopend[2].

Het station is ontworpen door Charles Holden in een moderne Europese stijl met baksteen, glas en gewapend beton. In vergelijking met andere nieuwe stations die Holden voor de verlenging ontwierp zijn de gebouwen van Cockfosters bescheiden uitgevoerd, zonder forse stationshal zoals bij Oakwood en Arnos Grove of het avant-gardistische ronde gebouw van Southgate. In de ontwerpschetsen van Holden uit 1931 werd de Cockfosters Road geflankeerd door twee gebouwen die elk een toren hadden aan de zuidkant. De torens kwamen er niet en het gebouw aan de westkant van de straat werd vervangen door een abri met trappen naar de voetgangerstunnel onder de straat. Het gebouwde oostelijke gebouw is eveneens kleiner dan dat in het ontwerp van 1931. Het opvallenste kenmerk van het station is de betonnen kap boven de sporen en perrons die wordt gedragen door betonnen zuilen op de eilandperrons. Boven het middelste spoor is de kap hoger dan boven de andere sporen en het daglicht kan door glazen panelen tussen de zuilen op de perrons vallen. De overkapping werd in 1937 – 1938 in Uxbridge, het andere einde van de lijn, gekopieerd om de eenheid te benadrukken. Het gebouw is Grade II listed.

  •  
    Het middenspoor in de perronhal van Cockfosters.
  •  
    De voetgangerstunnel onder Cockfosters Road.
  •  
    De stationshal.

Ligging en inrichting bewerken

Het station heeft twee eilandperrons die als 1 t/m 4 genummerd zijn, van de drie sporen liggen er twee aan de buitenkant terwijl het middelste spoor langs de binnenkant van beide perrons ligt. Dit is een toepassing van de spaanse methode waarbij de uitstappers aan een kant de trein verlaten en de vertrekkers aan de andere kant instappen. De meeste metro's in oostelijke richting op de Piccadilly Line eindigen, tijdens de spitsuren en in de avond keert een aantal diensten al in Arnos Grove of Oakwood. Sommige metro's eindigen zelfs bij Wood Green, dit geburt echter alleen in de vroegere ochtend of in noodsituaties gebruikt. Het depot van Cockfosters ligt zich tussen Oakwood en Cockfosters en is vanuit beide stations bereikbaar. In september 2020 werd de aanpassing voor rolstoelgebruikers voltooid door de plaatsing van een lift naar het perron, hiermee is Cockfosters het 80e roelstoeltoegankelijke metrostation in Londen. In september 2020 werd een plan gepresenteerd voor de bouw van 350 woningen, waarvan 40% in de sociale sector, op de parkeerplaats van het station. Transport for London ontwikkelde de plannen in samenwerking met projectontwikkelaar Grainger om extra inkomsten te genereren. De voorstellen omvatten ook nieuwe openbare ruimtes, fietsenstallingen en speciale parkeerplaatsen voor gehandicapten. Het voorstel is bekritiseerd door omwonenden, vanwege het verlies parkeerplaatsen en het aantal nieuwe woningen dat op het terrein moet worden gebouwd. Iets ten noorden van het station ligt Trent Park en de wandelroute London LOOP loopt door de voetgangerstunnel van het station om Cockfosters Road over te steken.

Literatuur & Media bewerken

  • Het metrostation Cockfosters speelt een prominente rol in de roman While England Sleeps van de Amerikaanse schrijver David Leavitt . Een van de hoofdrolspelers van de roman schrijft een boek met de titel De trein naar Cockfosters. 
  • In een reclame voor Foster's pils die in de jaren tachtig op de Britse televisie werd getoond, zit Paul Hogan in een metrostation in de buurt van een Japanse man die naar de metrokaart aan de muur kijkt. De man vraagt Hogan: "Kun je me de weg naar Cockfosters vertellen?", waarop Hogan antwoordt: "Drink het warm, maat".

Fotoarchief bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cockfosters_(metrostation)&oldid=66596885"