Wikipedia:Educatieprogramma/ITV Hogeschool voor Tolken en Vertalers/Declaration of United Nations
| Verklaring van de Verenigde Naties | ||
| Oorlogsposter voor de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog, gemaakt in 1943 door het Amerikaanse Bureau voor Oorlogsinformatie. | ||
| Chinese naam | ||
| Traditioneel Chinees | 聯合國共同宣言 | |
| Vereenvoudigd Chinees | 联合国家宣言 | |
| ||
| Russische naam | ||
| Russisch | Декларация
Объединённых Наций | |
| Transcriptie in het Latijnse alfabet | Deklaratsiya Ob"yedinonnykh Natsiy | |
| Engelse naam | ||
| Engels | Declaration by United Nations | |
De Verklaring van de Verenigde Naties was het belangrijkste verdrag dat het bondgenootschap tussen de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog formaliseerde. Tussen 1942 en 1945 werd het verdrag ondertekend door 47 nationale regeringen. Op Nieuwjaarsdag 1942, tijdens de Arcadiaconferentie, tekenden de geallieerde "Grote Vier" (de VS, het VK, de Sovjet-Unie en China) een kort document dat later bekend werd als de Verklaring van de Verenigde Naties. De volgende dag voegden de vertegenwoordigers van 22 andere landen hun handtekeningen daaraan toe.
De andere handtekeningen die de volgende dag (2 januari 1942) werden gezet waren van de vier dominions van het Britse Gemenebest (Australië, Canada, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika); acht Europese regeringen in ballingschap (België, Tsjecho-Slowakije, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Polen en Joegoslavië); negen landen op het continent Amerika (Costa Rica, Cuba, Dominicaanse Republiek, El Salvador, Guatemala, Haïti, Honduras, Nicaragua en Panama); en een niet onafhankelijke regering, de door de Britten aangestelde regering van India.
De Verklaring van de Verenigde Naties werd de basis van de internationale organisatie de Verenigde Naties (VN) die werd geformaliseerd in het VN Handvest dat op 26 juni 1945 door 50 landen werd ondertekend.
Het opstellen bewerken
Het opstellen van het eerste concrete plan voor een nieuwe wereldorganisatie begon onder toezicht van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in 1939. De verklaring werd op 29 december 1941 opgesteld op het Witte Huis door de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt, de Britse premier Winston Churchill en de adviseur van Roosevelt, Harry Hopkins. Er waren ook voorstellen vanuit de Sovjet-Unie in verwerkt, maar Frankrijk speelde bij het opstellen geen rol. Het was Roosevelt die de naam “Verenigde Naties” verzon om de geallieerde landen te beschrijven. Roosevelt stelde de naam “Verenigde Naties” voor als een alternatief voor de naam “Geallieerde Machten”. Churchill accepteerde de naam en merkte op dat de uitdrukking door Lord Byron was gebruikt in het gedicht Childe Harold's Pilgrimage (strofe 35). De naam werd voor het eerst officieel gebruikt op 1 en 2 januari 1942 toen 26 regeringen de Verklaring ondertekenden. Een belangrijke verandering ten opzichte van het Atlantisch Handvest was de toevoeging van een bepaling over godsdienstvrijheid waar Stalin onder druk van Roosevelt mee akkoord was gegaan.
De Verklaring van de Verenigde Naties was de basis van de moderne Verenigde Naties. De naam “Verenigde Naties" werd tijdens de Tweede Wereldoorlog synoniem met de geallieerden en werd beschouwd als de formele naam waaronder zij gezamenlijk vochten. De tekst van de Verklaring bevestigde het standpunt van de ondertekenaars “dat het verslaan van hun vijanden en het behalen van een totale overwinning essentieel is voor het verdedigen van leven, vrijheid, onafhankelijkheid en godsdienstvrijheid, en om mensenrechten en gerechtigheid in hun eigen en in andere landen te behouden en dat zij nu betrokken zijn bij een gemeenschappelijke strijd tegen barbaarse en meedogenloze machten die de wereld proberen te onderwerpen.” Het principe van 'totale overwinning' schiep een vroeg precedent voor het beleid van de geallieerden om de ‘onvoorwaardelijke overgave’ van de asmogendheden te bewerkstelligen. De nederlaag van het ‘Hitlerisme’ vormde het overkoepelende doel en vertegenwoordigde een gemeenschappelijk geallieerd uitgangspunt dat er geen onderscheid kon worden gemaakt tussen de totalitaire militaristische regimes die in Duitsland, Italië en Japan aan de macht waren. Bovendien werden in de Verklaring “de principes van de voormalige Amerikaanse president Woodrow Wilson over zelfbeschikking gehandhaafd”, waardoor de Amerikaanse oorlogsdoelen in beide wereldoorlogen samenkwamen.
Tegen het einde van de oorlog hadden 21 andere staten zich bij de Verklaring aangesloten, waaronder de Filipijnen (een destijds niet onafhankelijk gemenebest van de VS), Frankrijk, elk Latijns-Amerikaans land behalve Argentinië en verschillende onafhankelijke staten in het Midden-Oosten en Afrika. Hoewel de meeste kleine asmogendheden tegen het einde van de oorlog waren overgelopen en zich hadden aangesloten bij de Verenigde Naties als bondgenoten tegen Duitsland, mochten zij zich niet bij de Verklaring aansluiten. Bezet Denemarken ondertekende de Verklaring niet, maar door fel verzet na 1943 en omdat de Deense ambassadeur Henrik Kauffmann de Verklaring namens alle vrije Denen had onderschreven, werd Denemarken toch uitgenodigd om de Conferentie van San Francisco in maart 1945 samen met de geallieerden bij te wonen.
Tekst bewerken
Een gezamenlijke verklaring van de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland, de Sovjet-Unie, China, Australië, België, Canada, Costa Rica, Cuba, Tsjecho-Slowakije, Dominicaanse Republiek, El Salvador, Griekenland, Guatemala, Haïti, Honduras, India, Luxemburg, Nederland, Nieuw-Zeeland, Nicaragua, Noorwegen, Panama, Polen, Zuid-Afrika, Joegoslavië,
De Regeringen die deze verklaring hebben ondertekend,
Na te hebben onderschreven een gezamenlijk programma van doelen en principes dat tot uiting komt in de gezamenlijke verklaring van de president van de Verenigde Staten van Amerika en de premier van Groot-Brittannië van 14 augustus 1941, bekend als het Atlantisch Handvest,
Ervan overtuigd dat de totale overwinning op hun vijanden essentieel is om leven, vrijheid, onafhankelijkheid en godsdienstvrijheid te verdedigen en om mensenrechten en gerechtigheid te behouden in hun eigen landen en in andere landen, en dat zij nu betrokken zijn in een gemeenschappelijke strijd tegen barbaarse en meedogenloze machten die de wereld proberen te onderwerpen,
Verklaren:
(1) Elke regering belooft plechtig om al haar middelen, militair of economisch, aan te wenden tegen die leden van het Driemogendhedenpact en hun bondgenoten waarmee die regering in oorlog is.
(2) Elke regering belooft plechtig om samen te werken met de regeringen die deze verklaring hebben ondertekend en om geen afzonderlijk(e) wapenstilstand of vredesakkoord met de vijanden te sluiten.
Bij de voornoemde Verklaring mogen andere landen zich aansluiten die materiële hulp en bijdragen geven of zullen geven aan de strijd voor de overwinning op het Hitlerisme.
Ondertekenaars bewerken
Oorlogsposter voor de Verenigde Naties, gemaakt door het Amerikaanse Bureau voor Oorlogsinformatie.
Oorlogsposter voor de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog, gemaakt in 1942 door het Amerikaanse Bureau voor Oorlogsinformatie, waarop de 26 leden van het bondgenootschap zijn afgebeeld.
Oorlogsposter voor de Verenigde Naties, gemaakt in 1943 door het Amerikaanse Bureau voor Oorlogsinformatie
| Originele ondertekenaars | |
| De ‘Grote Vier’ | · China
· Sovjet-Unie · Verenigd Koninkrijk · Verenigde Staten |
| Autonome gebieden in het Britse Gemenebest | · Australië
· Canada · Nieuw-Zeeland · Zuid-Afrika |
| Onafhankelijke landen op het continent Amerika | · Costa Rica
· Cuba · Dominicaanse Republiek · El Salvador · Guatemala · Haïti · Honduras · Nicaragua · Panama |
| Europese regeringen in ballingschap | · België
· Tsjecho-Slowakije · Griekenland · Luxemburg · Nederland · Noorwegen · Polen · Joegoslavië |
| Niet-onafhankelijk deel van het Britse Rijk | India |
| Latere ondertekenaars | |
| 1942 | · Ethiopië
· Mexico · de Filipijnen (niet-onafhankelijk Gemenebest van de VS in 1934–1946) |
| 1943 | · Bolivia
· Brazilië · Colombia · Iran · Irak |
| 1944 | · Frankrijk
· Liberia |
| 1945 | · Chili
· Ecuador · Egypte · Libanon (niet-onafhankelijk Frans mandaatgebied in 1930–1946) · Paraguay · Peru · Saudi-Arabië · Syrië (niet-onafhankelijk Frans mandaatgebied in 1930–1946) · Turkije · Uruguay · Venezuela |
De betrokken landen hebben zich ertoe verbonden om het Atlantisch Handvest te respecteren, al hun middelen in te zetten in de oorlog tegen de asmogendheden en niet te proberen een afzonderlijk vredesakkoord te sluiten met Duitsland of Japan zoals de naties van het Triple Entente in de Eerste Wereldoorlog waren overeengekomen om niet te onderhandelen over een afzonderlijk vredesakkoord met een of meer van de centrale mogendheden.
Zie ook bewerken
- Lijst van geallieerde conferenties in de Tweede Wereldoorlog
- De Conferentie van de Verenigde Naties die resulteerde in de totstandkoming van het Handvest van de Verenigde Naties
Bronvermelding bewerken
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Declaration by United Nations op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
1. ^ "1942: Declaration of The United Nations". United Nations. Retrieved 1 December 2018.
2. ^ Ma, Xiaohua (2003). The Sino-American alliance during World War II and the lifting of the Chinese exclusion acts. New York: Routledge. pp. 203–204. ISBN 0-415-94028-1. JSTOR 41279769.
3. ^ Jump up to:a b "The Moscow Declaration on general security". Yearbook of the United Nations 1946-1947. Lake Success, NY: United Nations. 1947. p. 3. OCLC 243471225. Retrieved 25 April 2015.
4. ^ Jump up to:a b Townsend Hoopes; Douglas Brinkley (1997). FDR and the Creation of the U.N. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-06930-3. Retrieved 10 June 2015.
5. ^ Townsend Hoopes and Douglas Brinkley, FDR and the Creation of the U.N. (1997) pp 1–55
6. ^ David Roll, The Hopkins Touch: Harry Hopkins and the Forging of the Alliance to Defeat Hitler (2013) pp 172–175
7. ^ Robert E. Sherwood, Roosevelt and Hopkins, An Intimate History (1948) pp 447–453
8. ^ The name "United Nations" for the World War II allies was suggested by President Franklin D. Roosevelt of the United States as an alternative to the name "Associated Powers". British Prime Minister Winston Churchill accepted it, noting that the phrase was used by Lord Byron in the poem Childe Harold's Pilgrimage (Stanza 35). Manchester, William; Reid, Paul (2012). The Last Lion: Defender of the Realm. The Last Lion: Winston Spencer Churchill. 3. New York: Little Brown and Company. p. 461. ISBN 978-0-316-54770-3.
9. ^ Bevans, Charles I. Treaties and Other International Agreements of the United States of America, 1776–1949. Volume 3. "Multilateral, 1931–1945". Washington, D.C.: Government Printing Office, 1969, p. 697.
10. ^ Thomas A. Bailey The Marshall Plan Summer: An Eyewitness Report on Europe and the Russians in 1947. Stanford: Hoover Institution Press, 1977, p. 227.
11. ^ "Act of Chapultepec". The Oxford Companion to World War II, I. C. B. Dear and M. R. D. Foot (2001)
12. ^ Drakidis, Philippe (1995). The Atlantic and United Nations Charters: common law prevailing for world peace and security. Centre de recherche et d'information politique et sociale. p. 131 – via Google Books.
13. ^ United Nations Department of Public Information (1986). Everyone's United Nations. 10. p. 7. ISBN 9789211002737 – via Google Books.
14. ^ Text from "The Washington Conference 1941-1942"
15. ^ Jump up to:a b "The Declaration by United Nations". Yearbook of the United Nations 1946-1947. Lake Success, NY: United Nations. 1947. pp. 1–2. OCLC 243471225. Retrieved 20 April 2015.
16. ^ Ma, Xiaohua (2003). The Sino-American alliance during World War II and the lifting of the Chinese exclusion acts. New York: Routledge. pp. 203–204. ISBN 0-415-94028-1. JSTOR 41279769.
Referenties bewerken
· Declaration by United Nations van ibiblio.
· Verklaring van de Verenigde Naties
· Verklaring van de Verenigde Naties