Berm (strook): verschil tussen versies

Een '''berm''' is een stuk, meestal met gras beplante, grond langs een [[weg]], meestal met [[gras]] beplant.

Naast al deze functies voor de mens hebben bermen ook nog een belangrijke functie voor de flora en fauna. Door de intensieve [[bemesting]] in de [[landbouw]] zijn veel planten, die van een voedselarm milieu houden, veel zeldzamer geworden, hierdoor zijn er zelfs een aantal soorten zo zeldzaam geworden dat ze extra bescherming vragen ([[rode lijst]]soorten). Een voedselarme berm is dan vaak de laatste plaats waar deze soorten zich kunnen handhaven. Circa de helft van de ongeveer 1450 Nederlandse plantensoorten komen in wegbermen voor, 15% van de soorten in de berm staan op de rode lijst. Een berm kan ook een goede [[verbindingszone]] zijn voor [[fauna (dierenleven)|fauna]], een berm kan een verbinding vormen tussen het voedselgebied en het leefgebied en/of het overwinteringsgebied en het voortplantingsgebied van dieren. Lintvormige beplantingen, zoals bermen hebben ook voor fauna een begeleidende functie. Als een ecologisch beheerde berm binnen de EHS ([[Ecologische Hoofdstructuur]] (EHS) ligt, kan deze een toegevoegde waarde hebben voor de EHS.

Vroeger verplaatsten mensen zich vaak over smalle paden door het landschap. In bepaalde heideterreinen[[heide]]terreinen kan men nog prehistorische paden ontdekken die door het veelvuldig gebruik zijn uitgestorven en zodoende een golvend patroon veroorzaken. In natte stukken of [[veen]]gebieden werden de paden verhoogd of werden [[knuppelpad]]en (soort van bruggetjes) aangelegd. Langs paden door bosrijke gebieden werden de bomen en struiken teruggedrongen en zo ontstonden de eerste bermen.

Naarmate de bevolkingsdichtheid en het aantal verplaatsingen toenamen werd het op de paden drukker. In de jaren '30 van de vorige eeuw is begonnen met het verharden van de wegen. Eerst de rijks- en [[provinciale weg]]en, daarna pas de gemeentelijke wegen. In die tijd is ook begonnen met het aanleggen van bermen. Het onderhoud van de bermen gebeurde door agrariërs. Het vee graasde in de bermen en/of het [[maaien|maaisel]] werd als veevoer aan het vee gegeven.

In de jaren '50 werd de kwaliteit van het maaisel niet meer gewaardeerd door de agrariërs. De toename van het aantal wegen en dus ook de bermen, maakten het kleinschalige beheer door agrariërs niet meer mogelijk. Om de bermen toch te onderhouden werden deze zeven tot zelfs twaalf keer [[Maaien#Berm|geklepeld]]. In deze tijd werden de Nederlanders ook [[mobiliteit|mobieler]], het zogenaamde [[bermtoerisme]] ontstond. Hele gezinnen trokken eropuit om in de berm te [[picknick]]en. In de jaren '60 pleitte professor [[Piet Zonderwijk]] (verbonden aan de Universiteit van Wageningen) voor het maken van 'bonte bermen'. Halverwege de jaren '70 werd het ecologisch beheren van bermen langs rijkswegen beleid.