Geschiedenis van de reclame in Nederland: verschil tussen versies

Onder Duitse [[bezetting]] gaat de campagne nog enkele jaren door. Op een goed moment vermoedt het [[NSBNederlandsche SS|SS]]-weekblad [[Storm (tijdschrift)|Storm]] achter een van de teksten zelfs een [[joods]]e samenzwering, omdat hij zou zijn gezet in een ‘Hebreeuws lettertype’. Het voorval is illustratief voor het klimaat waarin de reclamebranche tracht te overleven. De eerste oorlogsjaren lukt dat vrij aardig. Ondanks het feit dat de vraag vele malen groter wordt dan het aanbod, gaan grote bedrijven als [[Koninklijke Philips Electronics N.V.|Philips]], [[Douwe Egberts]], [[Unilever]], Albert Heijn gewoon door met adverteren. Ze zijn ervan overtuigd ‘dat na deze moeilijke tijden normale tijden zulllen aanbreken’. Veel van de reclame betreft [[surrogaat]]artikelen, zoals Fama-koffie van Douwe Egberts. Het vasthoudende advertentie- en verkoopbeleid van Douwe Egberts geeft het bedrijf een dermate grote naamsbekendheid, dat het in 1946 zijn marktaandeel in gewone koffie vergeleken met 1939 ruim ziet verdubbelen naar 20%.

Begin 1941 komt Remaco, het grootste Nederlandse bedrijf voor buitenreclame, in Duitse handen. [[Propaganda (communicatie)|Propaganda]] van de bezetter vindt daardoor gemakkelijker zijn weg naar de bevolking. Op schuttingen en reclamezuilen verschijnen affiches voor tal van Duitse en Nederlandse [[nazi]]-organisaties: de [[NSB]], de [[weerbaarheidsafdeling|WA]], [[Winterhulp]], [[Nederlandsche Arbeidsdienst]], [[Nationale Jeugdstorm]], [[Waffen SS]] enz. De plakplaatsen zijn ook volop in gebruik voor [[anti-semitisme|anti-semitische]] proganda en voor bekendmakingen met geboden en verboden. In 1944 komt veel economisch leven min of meer tot stilstand. De kranten worden dunner, er valt weinig te adverteren en affiches zijn steeds vaker [[verordening]]en en [[waarschuwing]]en.