|
== De tuinman is een historicus ==
(...)
{{Cquote|Bij het tuinieren vallen verleden, heden en toekomst samen; de tijd wordt getrotseerd. Je tuiniert vandaag voor de dag van morgen; de tuin verandert van seizoen tot seizoen, steeds hetzelfde, maar altijd anders. (...) We tarten de tijd met ons geheugen, met de kracht van de herinnering. De tijd vloeit achter ons weg, en voor ons uit, maar onze herinneringen vormen voor ieder van ons een vertrouwde plek. We maken ons een specifiek stuk tijd eigen: daar was ik toen, dat deed ik, dat zag ik, dat voelde ik. En tuinieren is op zijn eigen bescheiden wijze een geheugenprestatie: het vangt de tijd, pint hem vast op de seizoenen, op het tuinjaar, door de tuin in het verleden en de tuin in de toekomst op te roepen. Een tuin bestaat nooit alleen maar nu; hij impliceert een gisteren en een morgen; hij ontzegt de tijd zijn gestage vooruitgang. De tuin - elke tuin - bevindt zich in een toestand van onstuitbare verandering. Elke dag, elke week, elk blad, elke knop, elke bloem - alles is onherroepelijk op weg naar zijn volgende verschijningsvorm, de schittering van de lente is vergeten tegen de tijd dat het spektakel van de zomer losbarst, dat op zijn beurt plaatsmaakt voor de gloed van de herfst. Dan komt hartje winter, maar ook die ene koppige roos die bloeit met Kerstmis.<ref>PENELOPE LIVELY (vertaald door Nadia Ramer). ''Leven in de tuin.'' De Geus, Amsterdam, 2019, p. 134.</ref>}}
Zo zegt Penelope Lively: 'de tuin herschikt de tijd. En door te tuinieren breng je orde aan.' Dat is het werk van een historicus. Niettemin zijn tuinen die de tijd trotseren precair. Elke tuin staat of valt met zijn verzorgers. Natuur is de tegenstelling van cultuur en zo vluchtig kunnen tuinen en de geschiedenis zijn. In enkele maanden kunnen ze wegkwijnen, na enkele jaren zijn ze verdwenen. Een tuin is als de geschiedenis, het verhaal.
Of wat te denken van deze uitspraak: 'Zowel de manier van tuinieren als de opvatting van het begrip 'tuin' verandert in de loop der tijd. Het concept stamt misschien uit Eden, maar de praktijk van het tuinieren lijkt terug te gaan tot ver in de oudheid. Er bestaan afbeeldingen en archeologische vondsten dat er in het oude Egypte werd getuinierd. Op een beschilderde graftombe van rond 1500 v.Chr. zien we een farao en zijn vrouw een formeel ogende tuin bezichtigen. (...) Bij opgravingen is bewijs gevonden voor de aanwezigheid van tuinen.' Vervang tuinieren door het schrijven van geschiedenis, en het begrip tuin door 'de geschiedenis' en het plaatje klopt.<ref>PENELOPE LIVELY (vertaald door Nadia Ramer). ''Leven in de tuin.'' De Geus, Amsterdam, 2019, p. 40.</ref>}}
==Tussen tuin en landschap==
|
