À la recherche du temps perdu: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Aandachtspunten: bijzin afsluiten met komma |
|||
Regel 64:
Prousts aanpak is paradoxaal: via een detailonderzoek van zijn eigen leven dat zich in een heel specifiek milieu afspeelt (de hogere [[bourgeoisie]] en de Franse [[aristocratie]] van het begin van de 20ste eeuw) snijdt Proust universele thema's aan. De filosofie en de esthetiek van zijn oeuvre kunnen echter niet volledig los worden gezien van hun tijd, waarin de filosofie van [[Bergson]], het [[impressionisme]] in de kunsten, de muziek van [[Claude Debussy]] en de politieke implicaties van de [[Dreyfusaffaire]] tot Prousts referentiekader behoorden.
De lange zinnen en complexe constructies die zijn schrijfstijl kenmerken, doen denken aan de stijl van de ''Mémoires'' van [[Louis de Rouvroy|Saint-Simon]], een van de auteurs die Proust het vaakst citeerde. De lezer moet enige moeite doen om de structuur en de betekenis van sommige zinnen te begrijpen. Volgens tijdgenoten was dit ook de manier waarop hij praatte. Met deze bijzondere stijl geeft Proust aan dat hij de realiteit wil begrijpen in al haar dimensies, volgens alle mogelijke percepties ervan en in alle facetten van het spectrum van de verschillende medespelers. Dit sluit naadloos aan bij een impressionistische benadering: de realiteit heeft slechts betekenis door de werkelijke of ingebeelde waarneming van het onderwerp.
Het spectrum bestaat niet alleen uit de perspectieven van de verschillende medespelers, maar ook uit de verschillende perspectieven van de auteur door de tijd heen: het huidige perspectief, het perspectief van het verleden, dat van het herleefde verleden.
| |||