Binnenlandse Veiligheidsdienst: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Middelen en methodes |
→Strijd tegen het communisme: project A |
||
Regel 80:
Ook kreeg de BVD opdracht interneringsplannen voor te bereiden. Wanneer de alom gevreesde [[Derde Wereldoorlog]] zou uitbreken en Russische troepen voet op Nederlandse bodem zouden zetten, viel niet uit te sluiten dat de communisten in eigen land de zijde van de bezetter kozen, zo redeneerde het kabinet. In 1949 had CPN-leider [[Paul de Groot]] nog gewaarschuwd dat de CPN bij een invasie de zijde van de Russen zou kiezen. Onder de codenaam ''Operatie Diepvries'' begon de BVD daarom in 1952 een lijst van staatsgevaarlijke personen aan te leggen, waarop hoofdzakelijk communisten stonden. In geval van oorlog, bezetting of grote internationale dreiging dienden deze subversieve elementen onverwijld in de kraag te worden gevat, om vervolgens in kampen geïnterneerd te worden.
Begin jaren vijftig begon ook ''Project A'', waarbij via microfoons en [[telefoontap]]s alle Oost-Europese, Russische en Chinese ambassades en consulaten in Nederland werden afgeluisterd, een en ander in samenwerking met de [[CIA]], die niet alleen de microfoons en de bandrecorders leverde, maar ook de operatie als geheel financieerde, wat neerkwam op zo'n 10% van de totale begroting van de BVD. In 1968 werd deze financiering op last van diensthoofd Dries Kuipers beëindigd. Volgens de vroegere CIA-chef in Parijs, Charles Cogan, was het op zo grote schaal afluisteren van communistische diplomatieke vertegenwoordigingen uniek in Europa, wat aangaf dat de relatie van de CIA met de BVD vrijwel net zo nauw was als die met de Israëliërs. Voor de verwerking van al deze taps was er op de bovenste verdieping van het BVD-kantoor een speciale afluistercentrale waar alle lijnen werden doorgezet naar gespecialiseerde vertalers.<ref>Chris Vos e.d., De geheime dienst - verhalen over de BVD, Uitgeverij Boom Amsterdam 2005, p. 95-97.</ref>
In 1956 begon de BVD de meningsverschillen die na de dood van Stalin binnen de CPN waren onstaan actief aan te wakkeren, wat er toe leidde dat een reeks CPN-kopstukken de partij verliet en verder ging als de [[Socialistische Werkers Partij]] (SWP), die feitelijk door de BVD gerund werd. Volgens BVD-historicus Dick Engelen beschikte de veiligheidsdienst begin jaren zestig over ruim 280 agenten in de CPN en aanverwante organisaties.<ref>Chris Vos e.d., De geheime dienst - verhalen over de BVD, Uitgeverij Boom Amsterdam 2005, p. 29-34.</ref>
| |||