Slag om Quebec: verschil tussen versies

De strijd om Canada (bekend als de [[Franse en Indiaanse Oorlog]]) was een verlengstuk van de [[Zevenjarige Oorlog (1756-1763)|Zevenjarige Oorlog]] ([[1756]] - [[1763]]). Daarin stonden Groot-Brittannie en Frankrijk zowel in Europa als daarbuiten tegenover elkaar. In Canada, toen een kolonie van Frankrijk, leidde dit aanvankelijk tot een aantal gevoelige nederlagen voor het Engelse leger. In [[1758]] kwamen de Britse staatssecretaris [[William Pitt de Oudere|William Pitt]] en [[John Ligonier|Lord Ligonier]] tot de conclusie dat de Franse bolwerken steeds opnieuw op een inefficiënte wijze werden aangevallen. Daarom besloot de Britse regering niet langer over land, vanuit het oosten en het zuiden, Canada binnen te vallen, maar het via een amfibische aanval vanuit het noorden over de [[Saint Lawrencerivier]] te proberen. Hiervoor moest men echter eerst [[Louisbourg]], dat met ongeveer 400 kanonnen de toegang tot de rivier blokkeerde, innemen. Dat gebeurde In juli [[1758]] Van Louisbourg bleef slechts een puinhoop over. De Britse legerleiding was nu vol vertrouwen dat heel Canada in Engelse handen zou vallen; voorop gesteld dat men de Franse vesting Quebec zouwist innemenin te nemen.

Het jaar daarop voer een Britse armada van zwaarbeladen schepen, met duizenden soldaten aan boord, richting Nova Scotia . Op 26 juni 1759 bij Quebec aangekomen ontdekte men dat stad en vesting zo'n 80 meter hoger lagen. De rotswanden waren steil en kaal, wat weinig of geen dekking bood. Daarnaast bleek het in Quebec gelegerde Franse garnizoen bijna twee keer zo groot als het Engelse expeditieleger. Het enige waar de Britten zich aan konden optrekken was dat hun soldatenberoepssoldaten superieur waren aan diede koloniale vrijwilligers van de tegenstander Franse troepen. Deze laatsten bestonden niet uit beroepsmilitairen, maar voornamelijk uit koloniale vrijwilligers. Twee maanden later waren de Engelsen nog geen stap dichterbij Quebec gekomen. Hun leger werd daarnaast geteisterd door hitte en gedecimeerd door daarmee verbonden ziektes, met name dysenterie. Ook verveling, gebrek aan discipline en voedselschaarste eisten hun tol. De Fransen leden eveneens onder de voortdurende beschietingen.

Uiteindelijk vonden de Engelsen een pad dat langs de rotsen omhoog leidde naar de vesting. In de nacht van 13 september zette men de definitieve aanval in. De vooruitgeschoven Franse uitkijkpost, onder commando van [[Louis Du Pont du Chambon de Vergor|Louis du Pont du Chambon de Vergor]], viel in Britse handen en toen de dag aanbrak, waren reeds 4441 Engelse soldaten naar boven geklommen. Een poging van de Fransen om hen te verdrijven eindigde rampzalig. Niet exact wetende waar de Engelsen zich schuilhielden vielen ze in een hinderlaag en was de slag snel beslist. De Fransen telden 644 doden tegenover de Engelsen 60 doden. OokDe destad beidezou bevelhebberszich kwameneen om.aantal dagen later formeel overgeven