Garabogazköl: verschil tussen versies

De Garabogazköl stond tot 1980 in open verbinding met de Kaspische Zee. Toen als gevolg van grote onttrekking van water voor de [[katoen]]winning in [[Centraal-Azië]] het waterpeil begon te dalen werd de baai door de Sovjet-Unie afgesloten met een 200 meter lange dam. Het water uit de Kaspische Zee zou zo minder makkelijk kunnen wegvloeien en het dalen van het waterpeil kon worden gestopt. Deze oplossing zou zijn gemakkelijker te verwezenlijken zijn dan het alternatief: de [[Omleiding van de noordwaartse loop van de grote Siberische rivieren|omkering van verschillende rivieren]] (de [[Neva]], [[Noordelijke Dvina|Dvina]] en [[Petsjora (rivier)|Petsjora]]). Het gevolg was echter dat de Garabogazköl in plaats van na de verwachte 15 tot 20 jaar al na 2 jaar droog kwam te staan. De opgehoopte metersdikke zoutlagen op de bodem konden ineens vrij verwaaien, waarbij het zout zich verspreidde over grote delen van het Turkmeense grondgebied en andere (Russische) gebieden aan de Kaspische Zee. Deze grote zoutstormen zorgden voor de verzilting van landbouwgronden. De Sovjet-Russische autoriteiten probeerden dit stil te houden, maar Amerikaanse satellietbeelden toonden al snel grote kleurverschillen{{Bron?||2021|03|20}} en in 1983 werd wereldkundig gemaakt dat de baai droog was gevallen. In hetzelfde jaar werd ontdekt dat de [[flamingo's]] die er tijdens de migratie neerstreken massaal waren gestorven wegens gebrek aan water. Door het droogvallen kon de chemische industrie, die vooraf sterk tegen de afdamming had gepleit, niet langer bestaan en werd deze gesloten.