|
Al op 12 mei werd hij voor een [[krijgsraad]] te velde gebracht om te worden berecht. Deze krijgsraad was in alle haast gevormd om wat men tegenwoordig zou noemen 'snelrecht' te spreken over muitende en anderszins (vermeend) laakbaar handelende militairen binnen het IIe [[Legerkorps]].
OpAl 11in meide wasvroege deochtend hogerevan legerleiding11 volkomenmei verrastwaren doorin de onverwachteregio val vanvoor de voorpostenstrookGrebbelinie bijaan deDuitse Grebbeberg.zijde Inlichtingentwee wezenWaffen erSS-stoottroepbataljons open dattwee slechtsafdelingen verkennendeartillerie Duitseingezet, formatiesdie zichechter tegenovervolledig waren gemist door de Grebbelinieinlichtingendiensten konden(volgens begeven.hen Inzouden werkelijkheider warenzich reedsop twee11 Waffenmei SSslechts stoottroeplichte bataljonsDuitse enformaties twee(met afdelingenname artillerieverkenners) integenover de vroegeGrebbelinie ochtendbevinden). vanHierdoor 11werd meide gereedhogere geweestlegerleiding voorlater actie.op Aande Nederlandsedag kantvolkomen meendeverrast men datdoor de ca.onverwachte, 500snelle manval invan de voorpostenstrook voorbij verkennersde opGrebbeberg. deAan loopNederlandse warenzijde gegaan.veronderstelde Dede legerleiding (waaronder de commandant van het IIe [[legerkorps]], [[generaal-majoor]] [[Jacob Harberts|Harberts)]], had,nu opdat basisde vanca. door500 hemman verondersteldein de voorpostenstrook groteuit lafheid ondervoor verkenners op de loop waren gegaan. Generaal Harberts wilde een "afschrikwekkend voorbeeld" stellen om de Nederlandse militairen bijtot destandvastigheid gevechtenaan rondte dezetten. Grebbeberg,Hij had de al eerder door hem samengestelde krijgsraad bij installatie medegedeeld niets anders dan een doodvonnis te verwachten., en Voorafnu liet hij een aantal stafleden een voorselectie maken van zware gevallen van desertie, zodat de krijgsraad vrijwel zeker tot een veroordeling zou komen,. Het dossier van de sergeant-capitulant Chris Meijer leek zo'n harde zaak. De generaal wilde op deze wijze een "afschrikwekkend voorbeeld" stellen om de Nederlandse militairen tot standvastiger vechten aan te zetten.
De krijgsraad te velde (met als lidvoorzitter ondermajoor andereG. Geel en als leden kapitein-adjudant [[Johan Greter (ruiter)|Johan Greter]] en reserve-eerste luitenant H. Witte) kwam na drie kwartier tot een oordeel: Meijer werd [[Doodstraf|ter dood veroordeeld]]. Meijer schreef nog een tweetal brieven: aan zijn ouders en aan zijn verloofde. Hierin suggereerde hij dat hij bij de gevechten ernstig gewond was geraakt en spoedig zou sterven. Nog dezelfde dag, om drie uur 's middags, werd Chris Meijer op 22-jarige leeftijd op de schietbaan bij Doorn door een [[vuurpeloton]] doodgeschoten. Meijer liet een tweetal brieven na: aan zijn oudersgeëxecuteerd en aan zijn verloofde. Hierin suggereerde hij dat hij ernstig gewond was geraakt en spoedig zou sterven. Hij werd begraven op de Oude Algemene Begraafplaats in Doorn. Nadat de ouders van Meijer en zijn verloofde op de hoogte waren gebracht van zijn overlijden, haalde vader Meijer het stoffelijk overschot van Chris op in Doorn. Dominee Faber, die zoon Meijer in zijn laatste ogenblikken begeleid had, stelde dezijn vader van Chris Meijer op de hoogte van de werkelijke toedracht van dienszijn dood. Vader Meijer stelde daarna alleen de verloofde van Chris hiervan op de hoogte.; Chris Meijer werd herbegraven op de Oude Algemene Begraafplaats aan de Harderwijkerweg in [[Dieren (Gelderland)|Dieren]]. Zijnzijn moeder zou het ware verhaal over de dood van haar zoon pas horen in 1970 nadat de actualiteitenrubriek [[Televizier (actualiteitenrubriek)|Avro's Televizier Magazine]] aandacht aan de zaak besteedde.
Chris Meijer werd herbegraven op de Oude Algemene Begraafplaats aan de Harderwijkerweg in [[Dieren (Gelderland)|Dieren]].
Jarenlang is het echte lot van Meijer vrijwel onbekend gebleven. Pas in 1970, na de publicatie van een tweetal boeken – deel 3 van "[[Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog]]" van [[Loe de Jong]] en "De zaak van sergeant Meijer" van J.F.A. Boer, journalist bij [[Het Parool]] – kwam de toedracht voor een groot publiek aan het licht.
DeJarenlang publicatiesis overhet echte lot van Meijer vrijwel onbekend gebleven. Pas in 1970, na de publicatie van een tweetal boeken – deel 3 van "[[Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog]]" van [[Loe de Jong]] en "De zaak van sergeant Meijer" van J.F.A. Boer, journalist bij [[Het Parool]] – kwam de toedracht voor een groot publiek aan het licht. Deze beide publicaties leidden tot veel beroering. Zo had Harberts nooit de impliciete opdracht aan de krijgsraad mogen geven om tot een veroordeling te komen; de krijgsraad hoort onafhankelijk haar werk te kunnen doen. Daarnaast had er formeel gezien tussen het vonnis en de executie minimaal 48 uur gewacht moeten worden. Dat is op bevel van Harberts niet gebeurd omdat hij snel een "afschrikwekkend voorbeeld" wilde stellen. Dit is overigens niet gelukt, want het bericht van de executie van Meijer heeft de Nederlandse troepen op de Grebbeberg door de doorbraak van de linie door Duitse troepen nooit bereikt.
Aan de andere kant had Meijer als beroepsmilitair moeten weten dat zonder overleg en zonder plan terugtrekken niet de juiste handelwijze was. Bovendien had hij op zijn tocht verscheidene malen de gelegenheid zich bij een andere eenheid te melden en beschikbaar te stellen (de commandopost van [[Johan Henri Azon Jacometti|majoor Jacometti]] lag bijvoorbeeld slechts 400 meter achter hem); dat deed hij echter niet.
| 