Westerse astrologie: verschil tussen versies

De westerse astrologie kent een lange traditie. Het belangrijkste westerse astrologieboek is rond 200 na Christus geschreven door Claudius Ptolemaeus, een Grieks-Egyptische [[Astronomie|astronoom]]. Hij schreef vier boeken over de invloed van de 'sterren', samen bekend als de 'Tetrabiblos', waarin hij de grondbeginselen beschrijft van de astrologie. Vanaf de 4e eeuw braken donkere dagen aan voor de astrologie, want de tot [[Christendom|christen]] bekeerde keizer [[Constantijn de Grote|Constantijn]] verklaarde de astrologie in het jaar 333 tot 'duivelse praktijk.' Pas na haar 'herontdekking' in de 12e eeuw door [[Arabische en islamitische astrologie|Arabische]] en Perzische geleerden en [[Kabbala|kabbalisten]] die de oorspronkelijke Griekse teksten bestudeerden, vertaalden naar het [[Latijn]] en in Europa introduceerden, begon zij aan een nieuwe opgang. Tijdens de [[renaissance]] bestudeerden wetenschappers, filosofen, astronomen en medici de astrologie en brachten haar in verband met andere wetenschappen zoals de geneeskunde. De astrologie kende een ware bloeiperiode. Op alle grote universiteiten werd zij onderwezen als een soort allesoverkoepelende wetenschap en in deze periode werd zij zelfs door de kerk getolereerd. Met de opkomst van de [[natuurwetenschappen]] vanaf de 17e eeuw werd de astrologie opnieuw als [[bijgeloof]], [[pseudowetenschap]] of [[occultisme]] verworpen. TegenwoordigSinds de jaren 1930 kent de astrologie vooral veel interesse als populaire horoscooprubriek in tijdschriften en andere media, alhoewel dit niet veel meer met de klassieke westerse astrologie te maken heeft.