De rattenvanger van Hamelen: verschil tussen versies

* In de [[20e eeuw]] het historisch beeld dat de jonge generatie zich, vaak tegen de wil van hun ouders, in de westelijke delen van het [[Duitse Rijk]] gedurende de middeleeuwen had laten ronselen om dorpen en steden te stichten in de schaars bevolkte gebieden beoosten de [[Elbe (rivier)|Elbe]] en de [[Saale (rivier)|Saale]] in de 12de eeuw, vervolgens beoosten de [[Oder]] in de 13e eeuw. In die eeuwen ontstond - te beginnen in [[Westfalen (streek)|Westfalen]] waarin de stad Hamel(e)n gelegen is - gebrek aan landbouwgrond door de toenemende bevolking en de verdeling van de grond in steeds kleinere percelen na vererving. Dreigende [[hongersnood]] en [[armoede]] begunstigden de expansiedrang van de Duitse adel (met heerschappij beoosten de Elbe) en van de Slavische (Poolse) adel beoosten de Oder, die onontgonnen land vruchtbaar wilde laten maken: hongersnood en [[pachtarbeid]] verklaren de landverhuizingen. Als bijzonderheid: het gebied tussen [[Wittenberg (stad)|Wittenberg]], [[Bad Belzig]] en Jüterborg wordt "Der Flaming" genoemd, naar de Vlamingen die zich hier vestigden. Bossen, moerassen en zandruggen van het braakland rond Berlijn huisvestten nieuwe bevolkingsgroepen. Zie [[Oostkolonisatie]].<ref>Vgl. VAN DEVYVERE F. ''"[[Berlin-Lichterfelde|Lichterfelde]]" ([[West-Berlijn]]) en [[Lichtervelde]]''. In: [http://heemkringlichtervelde.wikidot.com/publicaties ''Derde jaarboek van de Heemkundige Kring''], [[1987]], p. 54-63.</ref>