Wilgfonteinkruid: verschil tussen versies

Wilgfonteinkruid staat op zonnige, heldere, niet te ondiepe, voedselrijke, stilstaande tot matig stromende, meestal kalkrijke, zoete wateren boven een bodem van zand, klei of veen. De bastaard groeit op plaatsen waar het veen overgaat naar zand. Aangezien de beide stamouders een verspreiding hebben in de gematigde streken van het Noordelijke Halfrond en Nederland geheel binnen het Europese areaal van de beide ouders valt, zou de hybride overal in Nederland kunnen opduiken, maar is om onduidelijke redenen tot het noorden en oosten van ons land beperkt en zeer zeldzaam. De verspreiding wereldwijd is overigens ook onbekend. De soort lijkt het meest op een gedrongen vorm van glanzend fonteinkruid, maar de bladeren zijn zittend en hebben een teruggeslagen rand en vertonen geen neiging vlak onder het oppervlak van het water te zweven en de bladtop is plotseling in een korte stekelpunt versmald. Ze vertoont [[fustratiebloeifrustratiebloei]] (ze blijft maar bloeien zonder dat het tot vruchtvorming komt).<ref name="René van Moorsel">[https://www.verspreidingsatlas.nl/1619 De verspreidingsatlas van de Nationale Databank Flora en Fauna. René van Moorsel, 2014, CC-BY-SA 3.0]</ref>