<!-- Ook [[Goethe]], [[Edgar Allan Poe]] en ene Pulver werden hier genoemd, niet verifieerbaar? -->
toon kan dit niet weten
== Beweringen ==
Volgens de grafologie kan een handschrift als een projectie of expressie van de persoon zelf worden gezien. De moderne wetenschappelijke [[psychologie]] acht de basis ervan echter wankel. [[Validiteit]]sonderzoek van grafologische voorspellingen toont aan dat alleen enige waarde kan worden gehecht aan het handschrift, als ook de inhoud van wat wordt geschreven mee in rekening wordt gebracht.{{Bron?||2016|07|31}} Als men echter proefpersonen een neutrale tekst (stukje uit de krant bijvoorbeeld) laat overschrijven, doen de grafologische conclusies het niet beter dan het gezond verstand.{{Bron?||2016|07|31}} Daarom is het de bedoeling een spontane tekst te schrijven in het lopende handschrift waarvan de inhoud er in principe niet toe doet. De meest bruikbare handschriften zijn die die geproduceerd zijn zonder dat de schrijver ervan op de hoogte is dat het geanalyseerd zal worden.{{Bron?||2016|07|31}}
Ook binnen de grafologie acht men sommige handschriften ongeschikt, bijvoorbeeld van een te ongeletterde, krampachtige bejaarde die te zeer zijn lichamelijke zwakte projecteert in amechtig beverig schrift.{{Bron?||2016|07|31}} Ook handschriften van jeugdigen tot 18 jaar zijn niet geschikt voor een persoonlijkheidsanalyse omdat hun karakter dan nog niet geheel gevormd is.{{Bron?||2016|07|31}}
In 1953 werd [[Frits Böttcher]] op voorstel van een bevriende hoogleraar psychologie buitengewoon hoogleraar grafologie in Leiden, naast zijn hoogleraarschap fysische scheikunde. Na ongeveer vijf jaar gaf hij dit buitengewoon hoogleraarschap op vanwege de steeds verder oplopende druk van Nederlandse psychologen tegen deze discipline. Daarmee was hij in Nederland de eerste en tevens de laatste hoogleraar grafologie.<ref>''Juliana en Bernhard: het verhaal van een huwelijk 1936-1956'', Cees Fasseur, Uitgeverij Balans, 2008</ref>
