Mariska Veres: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 40:
=== Shocking Blue ===
[[File:Shocking Blue krijgt gouden en platina platen in Hilton Hotel, Amsterdam Marisk, Bestanddeelnr 923-8078.jpg|thumb|300px|Mariska Veres in 1970]]
De eerste hit waarop Veres meezong, is "Send me a postcard", gevolgd door "Long and lonesome road". Opmerkelijk is dat de band van "Send me a postcard" eerst een opname in de studio maakte voorafgaand aan een podiumpresentatie. In 1969/1970 kreeg Shocking Blue wereldfaam met het nummer [[Venus (lied)|Venus]], de eerste [[Nummer 1-hits in de Billboard Hot 100 in 1970|Amerikaanse nummer 1-hit]] van Nederlandse makelij. In de jaren die volgden, toerde Veres met Shocking Blue de hele wereld rond. Iets wat haar zeer aanstond, want, zo zei ze ooit in een interview: "Ik ben gek op hotels". Toch vergde het reizen veel van de groep. Soms wisten de leden amper waar ze weer aan het spelen waren. Van Nederlandse optredens kwam in deze periode niet veel terecht. Toch verbleef Shocking Blue regelmatig in de TopNederlandse 40[[hitlijst]]en. Grote hits waren "Never Marry a Railroad Man", "Mighty Joe", "Shocking you", "Hello Darkness", "Blossom lady" en "Inkpot". De groep scoorde met deze nummers gigahits in [[Japan]] en [[Azië]].
 
Op 1 juni [[1974]] kondigde Shocking Blue aan te stoppen. Een jaar eerder was [[Robbie van Leeuwen]] al als actief lid gestopt, omdat hij geelzucht had opgelopen tijdens een tournee. Hij werd vervangen door Martin van Wijk. Mariska voelde zich niet echt happy meer in de groep: zonder de leiding van Van Leeuwen sloeg de anarchie toe. Er werd veel gedronken, Mariska was daar niet gelukkig mee en wilde er het liefst mee stoppen. Het einde van de groep kreeg, na het nakomen van al gemaakte afspraken, in de zomer van [[1975]] zijn beslag, nadat de allerlaatste single "Gonna sing my song" uitkwam en flopte.