Indigenisme: verschil tussen versies

Vanaf de jaren '20 nam het indigenisme af aan populariteit, nadat bleek dat het vooral een literaire en culturele stroming was, en haar vertegenwoordigers niet veel wilden of konden veranderen. De meeste hervormingen in Ecuador werden teruggedraaid en Mexico begon zichzelf na de revolutie onder impuls van [[José Vasconcelos]] eerder als mestiezennatie te zien, hoewel de uit de revolutie voortgekomen eenpartijstaat zich wel vaak op het indigenisme bleef beroepen om haar macht te rechtvaardigen. De Mexicaanse antropoloog [[Manuel Gamio]] bleef in deze tijd een van de uitgesprokener indigenisten. Gamio was bekend als onderzoeker van zowel de precolumbiaanse als de eigentijdse Indiaanse culturen, en was van mening dat het beeld van een monocultureel (mesties) Latijns-Amerika aan herziening toe was. In [[1940]] organiseerde hij in [[Mexico-Stad]] het eerste Inter-Amerikaanse Indigenistische Congres.

 

 

Verschillende Zuid-Amerikaanse landen hebben inmiddels indiaanse talen tot co-officiële talen verheven, en de grondwet van Mexico stelt tegenwoordig uitdrukkelijk dat Mexico een pluriculturele natie is. In de linkse golf die de afgelopen jaren door Latijns-Amerika trekt speelt in veel landen het indigenisme een prominente rol. Zo heeft de [[Venezuela|Venezolaanse]] president [[Hugo Chávez]] [[Columbusdag]] laten noemen tot de [[Dag van de Inheemse Weerstand]] maar vooral in Bolivia speelt het indigenisme tegenwoordig een prominente rol in de politiek. In dat land is [[Evo Morales]] in [[2006]] tot eerste indiaanse president van het land gekozen. Morales heeft het onderwijzen van indiaanse talen verplicht laten stellen op scholen en heeft aangekondigd een nieuwe grondwet te willen opstellen waarin de rechten van de indianen beter gegarandeerd worden.