Benito Mussolini: verschil tussen versies

Hij sprak zich uit tegen de Italiaanse oorlog tegen het [[Ottomaanse Rijk]], die als doel de verovering van [[Libië]] had. In 1912 werden de revisionisten uit de partij gestoten en werd Mussolini hoofdredacteur van ''[[Avanti! (tijdschrift)|Avanti!]]'' ('Voorwaarts'). In dit marxistische blad sprak hij zich uit voor de revolutie. Toen de Eerste Wereldoorlog begon sprak hij zich uit voor neutraliteit, omdat in zijn visie oorlogen slechts de belangen van de landeigenaren verdedigen met het bloed van de arbeider. Hij was dan ook, evenals velen met hem, verbouwereerd en enorm teleurgesteld toen Duitse en Oostenrijkse socialisten afweken van de socialistische lijn van neutraliteit, en in de oorlog de zijde van hun regering kozen. Op dat moment verloor hij het geloof in het internationale socialisme. Hierdoor veranderde hij zijn visie op neutraliteit van een absolute naar een van voorwaardelijke neutraliteit. Als Italië het risico liep om te worden aangevallen dan moest zij zich durven verdedigen. Dit viel, zoals hij al had verwacht, niet in goede aarde bij andere leiders van de PSI die hem als een verrader beschouwden. Hierdoor moest hij ''Avanti!'' verlaten, waarna hij het blad ''[[Il Popolo d'Italia]]'' stichtte dat later in Italië het toonaangevende fascistische orgaan zou worden. In dit blad begon hij artikelen te schrijven waarin hij erop aandrong dat Italië aan de zijde van de democratische landen van de [[Entente|geallieerden]] (Entente) aan de oorlog zou deelnemen tegen de monarchistische landen van de [[Centralen|Centrale mogendheden]]. Zijn kritiek was vooral gericht tegen het keizerlijk Duitsland. Vanuit zijn socialistische achtergrond was hij van mening dat je rechten op mag eisen voor iets waar je hard voor hebt gewerkt. Door de oorlog kwam hij tot de conclusie dat een burger dat recht verliest indien hij niet voor het land wil vechten waar hij zijn identiteit en bestaan aan te danken heeft. Hij sloot zich aan bij diegenen die dat wel wilden, en keerde zich tegen die socialisten die dat niet wilden. Een aantal fabrikanten zagen het nut van Mussolini's krant om Italië te bewegen de kant van de geallieerden te kiezen, en besloten hem te financieren. Later toen de krant in financiële problemen kwam heeft Mussolini zelfs geld van de Franse regering geaccepteerd om de krant te kunnen laten voortbestaan.<ref name="Robert O. Paxton 2004">Robert O. Paxton: ''The anatomy of fascism'', A.A. Knopf/Allen Lane 2004, Penguin 2005, Chapter 4</ref>