Bevrijdingstheologie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Versie 55228353 van 2A02:1810:4D33:EC00:AC96:1831:EE99:9C61 (overleg) ongedaan gemaakt. Label: Ongedaan maken |
k Link naar doorverwijspagina Jaren 90 gewijzigd in 1990-1999 met DisamAssist. |
||
Regel 10:
In de [[jaren 80]] maakten enkele radicale priesters, die men geschoolde bevrijdingstheologen kan noemen, deel uit van de revolutionaire regering in [[Nicaragua]]. De bekendste hiervan is [[Ernesto Cardenal]]. Hij werd in 1985 'a divinis' geschorst door [[paus Johannes Paulus II]], maar in 2019 volledig gerehabiliteerd in zijn priesterambt door [[paus Franciscus]]. Ook bij de voormalige [[Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia]] streden met de bevrijdingstheologie sympathiserende gelovigen mee. De linkse bewegingen in Zuid-Amerikaanse landen kunnen nog altijd rekenen op de sympathie van bevrijdingstheologen. Hoewel de bevrijdingstheologie in Europa en Noord-Amerika tegenwoordig weinig aanhangers meer kent, speelt zij in Latijns-Amerika nog steeds een rol van betekenis.
In de tweede helft van de [[1990-1999|jaren 90]] ontwikkelde zich onder christenen in de door Israël bezette gebieden een eigen versie van bevrijdingstheologie, die zich binnen de theologiebeoefening keerde tegen de zogenaamde [[Israëltheologie]] en de vereenzelviging van de staat Israël en het Beloofde Land. Deze Palestijnse theologen, waaronder [[Naim Ateek]] en [[Mitri Raheb]] hebben zich met hun medestanders verenigd in [[Sabeel]], een oecumenisch samenwerkingsverband voor Palestijnse bevrijdingstheologie en vinden weerklank onder joodse bevrijdingstheologen als [[Mark Braverman]] en [[Marc Ellis]]. Ellis kiest als jood niet voor ‘het Land’ en zeker niet voor de staat, maar voor ‘het profetische’ als essentie van de joodse religie.
Binnen de islamitische wereld deden in de jaren '80 de Marokkaan [[M.A. Lahbabi]] (1922-2005) en de Egyptenaar [[H. Hanifi]] (1935) van zich spreken als moslim bevrijdingstheologen, alsmede de Zuid-Afrikaan [[Farid Esack]]. Hun vertoog werd aan het einde van het eerste decennium hernomen door de Amerikaanse Iraniër [[Hamid Dabashi]].
| |||