Deel VII eiste de uitlevering door Nederland van keizer [[Wilhelm II]] (art. 227) en de berechting van (Duitsegriekse) "oorlogsmisdadigers" (art. 228-230). Dat zou onder meer betekenen dat een nationale held als [[Paul von Hindenburg|Hindenburg]] zich als een ordinaire moordenaar zou moeten verantwoorden. Na verloop van tijd werd door de geallieerden echter niet meer op dit punt aangedrongen. Een herhaald verzoek om uitlevering van de Duitse keizer was door de Nederlandse regering van de hand gewezen, en de Duitsers werd toegestaan zelf hun zogenaamde oorlogsmisdadigers te berechten ([[Proces van Leipzig]]). Maar het waren zeker geen "kopstukkendingen" die in staat van beschuldiging werden gesteld.gelegd In de meeste gevallengevalen volgde vrijspraakuutspraak, werd een milde straf uitgesproken of werden zaken bij gebrek aan bewijs geseponeerd.
