De meeste van de zes compagnieën die in de zomer van 1916 waren opgericht, hadden al maanden zelfs geen tank meer ''gezien'', maar vanaf mei werden ze overspoeld met een vloed aan nieuwe voertuigen. Weliswaar zou - ondanks het inzetten van de vier extaextra bedrijven - de gemiddelde productie nauwelijks boven de piekproductie van 1916 uitkomen, maar de constante toestroom van zo'n dertig per week maakte al snel dat ze alle hun organieke sterkte van 25 bereikten. Daarna liet men eerst iedere compagnie uitgroeien tot een bataljon met een sterkte van 48 tanks. Toen ook die rangen gevuld waren, ging men over tot het oprichten van nieuwe bataljons. Die werden per drie gebundeld in brigades. Voor zo'n aanzienlijke formatie was het ''Heavy Branch'' toch nog niet gewichtig genoeg en het tankwapen viel dan ook de eer te beurt gepromoveerd te worden tot een heus ''Tank Corps'', onafhankelijk van de infanterie, cavalerie of artillerie.
Nu was er eindelijk een tankkorps - wat zou men er mee gaan doen? De meningen waren verdeeld.
