IbnIbne Sina werd in februari 980 geboren in Buchara, nu [[Oezbekistan]].<ref>{{Aut|Oliver Leaman}}: ''History of Islamic philosophy'', p. 231. Routledge, New York, 2001.</ref> Zijn vader was de gouverneur van de [[Perzen]] [[Samaniden]]-dynastie. Uit een door hem zelf gedicteerde autobiografie blijkt dat IbnIbne Sina op 10-jarige leeftijd de [[Koran]] en een groot deel van de [[Iran#Literatuur en poëzie|Perzische poëzie]] uit zijn hoofd kende. Hierdoor stond hij bekend als een [[wonderkind]]. Op de jonge leeftijd van zeventien genas hij de [[emir]] van de Samaniden [[Noeh ibn Mansoer]], waarna hij toegang kreeg tot de uitgebreide bibliotheek van de emir. Naar zijn eigen zeggen was hij onderwezen in alle takken van de formele en hogere studies van de wetenschap toen hij de leeftijd van achttien bereikte.
Na de dood van zijn vader begon IbnIbne Sina een periode van filosofie, studie en reizen. Hij bezocht plaatsen als [[Gorgan]], [[Qazvin]], [[Hamadan]] en [[Isfahan]].
Door zijn wetenschappelijke werken kreeg IbnIbne Sina verschillende (bij)namen, waaronder ''Shaikh Al-Ra'ies'', ''Hujjat Al-Haqq'', ''Sharaf Al-Mulk'' en ''Imam Al-Hukama''. Hij schreef als een van de eersten over besmettelijke ziekten en [[seksueel overdraagbare aandoening|soa's]] en beschreef quarantaine om verspreiding van ziekten te voorkomen. Hij schreef onder andere over het klinisch testen van [[Geneesmiddel|medicijnenmedic ijnen]], het diagnosticeren van symptomen van ziekten en over de symptomen en complicaties van [[suikerziekte]]. IbnIbne Sina beschreef ook de invloed van de kwaliteit van water en voedsel op de gezondheid. Hij toonde aan dat het bloed het [[hart]] binnenkomt om vervolgens door het hele lichaam te worden gepompt. Hij voerde de verdoving in voor operaties en wist centrale en perifere aangezichtsverlamming van elkaar te onderscheiden.
IbnIbne Sina overleed in 1037 in [[Hamadan]] (Iran) en is daar begraven.
