Verdrag van Versailles (1919): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 15:
== De ondertekening ==
[[Bestand:William Orpen - The Signing of Peace in the Hall of Mirrors.jpg|thumb|''The Signing of Peace in the Hall of Mirrors, Versailles'' door [[William Orpen]] (1919, [[Imperial War Museum]]).]]
Het Verdrag van [[Versailles]] werd op [[28 juni]] 1919 ondertekend, precies vijf jaar na de [[moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk]], na afsluiting van een op [[18 januari]] [[1919]] te Parijs begonnen geallieerde vredesconferentie. Dit gebeurde in de [[spiegelzaal]] van het [[kasteel van Versailles]] door vertegenwoordigers van het Duitse Rijk ([[Johannes Bell]], 1868-1949 en [[Hermann Müller]], 1876-1931, beiden minister in het zojuist aangetreden [[kabinet-Bauer]]<ref>Het voorgaande [[kabinet-Scheidemann]] was over de verdragstekst gevallen.</ref> enerzijds en door
De teksten van het Verdrag van Versailles werden tijdens genoemde geallieerde voorbesprekingen als compromis tussen de regeringsleiders van [[Derde Franse Republiek|Frankrijk]], [[Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland|Engeland]] en de Verenigde Staten, respectievelijk [[Georges Clemenceau|Clemenceau]], [[David Lloyd George|Lloyd George]] en [[Woodrow Wilson|Wilson]] (deze laatste had erop aangedrongen dat de geallieerde regeringsleiders persoonlijk aan de onderhandelingen deelnamen) zonder inbreng van Duitse vertegenwoordigers uitgewerkt en op [[7 mei]] 1919 aan de Duitse regering voorgelegd. Duitse schriftelijke tegenvoorstellen die daarop volgden, werden door de geallieerden nagenoeg volledig afgewezen en op [[16 juni]] 1919 beantwoord met een ultimatum om het verdrag binnen vijf dagen te accepteren. Met het oog op het geallieerde dreigement, [[Weimarrepubliek|Duitsland]] geheel te bezetten en in de hoop op de mogelijkheid tot een spoedige revisie, veranderde de meerderheid van de Nationale Vergadering van de Weimarrepubliek haar aanvankelijk afwijzende houding en stemde na terugtreden van het kabinet-Scheidemann met een meerderheid van 99 afgevaardigden op [[22 juni]] [[1919]] in met de ondertekening van het verdrag. Het "'''Dictaat van Versailles'''" werd in Duitsland als een zware vernedering beschouwd. De bekende Britse [[econoom]] [[John Maynard Keynes]], die als topambtenaar de vredesbesprekingen had bijgewoond, waarschuwde indertijd in een boek voor de zijns inziens desastreuze gevolgen van dit vredesverdrag.<ref>{{Citeer boek | achternaam = Keynes | voornaam = John Maynard | datum = 1920 | titel = The Economic Consequences of the Peace | uitgever = Harcourt, Brace and Howe | plaats = New York | URL = http://www.gutenberg.org/files/15776/15776-h/15776-h.htm}}</ref>
Regel 98:
Het op een conferentie te Den Haag in januari 1930 aangenomen "[[Young-plan]]" (naar de Amerikaanse industrieel [[Owen D. Young]], 1874-1962) moest een definitieve regeling worden, maar ook dit plan bleek ten gevolge van de internationale economische crisis die inmiddels was uitgebroken, reeds halverwege 1931 niet realiseerbaar. Vervolgens werd het Duitse Rijk in het "[[Hoover-plan]]" (naar de Amerikaanse president [[Herbert Clark Hoover]], 1874-1964) een uitstel van betaling gegarandeerd van 1 juli 1931 tot 30 juni 1932. Een commissie van deskundigen publiceerde op 18 augustus 1931 te Bazel het zogenaamde Layton-rapport, dat de Duitse herstelbetalingen als een der oorzaken van de Duitse economische crisis aanwees.
Een volgende conferentie over de herstelbetalingen vond plaats op 9 juli 1932 [[conferentie van Lausanne (1932)|te Lausanne]]. Het Verdrag van Lausanne hief het Young-plan weliswaar niet officieel, maar wel feitelijk op. [[Duitsland]] verplichtte zich, bij een in 1930 gestichte overkoepelende internationale bank ("Bank for International Settlements") obligaties ter waarde van 3
Op 3 oktober 2010 werden de laatste schulden door de Duitsers afgelost.
| |||