Hughes Félicité Robert de Lamennais: verschil tussen versies

[[Bestand:Lamennais.jpg|thumb|right|200px| HughesHugues Félicité Robert de Lamennais]]

'''HughesHugues Félicité Robert de Lamennais''' (La Mennais) ([[Saint-Malo]], [[19 juni]] [[1782]] – [[Parijs (hoofdbetekenis)|Parijs]], [[27 februari]] [[1854]]) was een Frans [[Rooms-Katholieke Kerk|katholiek]] [[priester (hoofdbetekenis)|priester]], [[filosoof]] en politiek [[schrijver (hoofdbetekenis)|schrijver]].

De [[Franse Revolutie]] had meerderetalrijke priesters verplicht het land te verlaten of onder te duiken. Een van die priesters, Abbé [[Vielle]], vond onderdak bij de familie Lamennais. Félicité assisteerde de priester bij het opdragen van de mis en ontwikkelde een grondige hekel aan de revolutie. Door het lezen van de vele boeken, zonder kerkelijke begeleiding, was hij in eerste instantie bevooroordeeld ten aanzien van het christelijk geloof en weigerde hij zijn [[Eerste Communie]] te doen. De invloed van zijn broer Jean-Marie, die priester werd gewijd in 1804, hielp hem om zijn christelijke geloof te herstellen. Uiteindelijk stemde Félicité toe om zijn Eerste Communie te doen. Datzelfde jaar besliste hij om zijn leven te wijden aan de Rooms -Katholieke kerk.

In 1806 start hij, onder leiding van zijn broer Jean-Marie, zijn studies. In 1808 verscheen het boek ''Réflexions sur l’état de l’Eglise de France pendant le dix-huitième siècle et sur la situation actuelle'', een boek dat Félicité, samen met zijn broer had voltooid. Het boek werd echter door de politie in beslag genomen omdat vele inzichten ingingen tegen het keizerlijk bestuur. Na de val van het [[keizer (hoofdbetekenis)|keizer]]rijk werd het opnieuw uitgegeven. In 1811 wordt Lamennais benoemd tot professor aan het College van Saint-Malo, waar hij [[wiskunde]] onderwees. Toen het college, op Keizerlijkkeizerlijk bevel gesloten werd, keerde Lamennais naar La Chênaie terug. In 1814 voltooide hij, in samenwerking met zijn broer, ''La tradition de l’église sur l’institution des évêques.'' Een werk dat zijn oorsprong vond in de benoeming door [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] van [[Kardinaal (geestelijke)|kardinaal]] Maury tot [[aartsbisschop]] van [[Parijs (hoofdbetekenis)|Parijs]]. Lamennais veroordeelde het Gallicaans principe welke bisschoppen toelaat de sanctie van de paus niet te eerbiedigen.

Met de hulp van Montalembert, richtte hij de [[Agence generalegénérale pour la defensedéfense de la liberté religieuse]] op. Dit werd een wijdverbreide organisatie met vertegenwoordigers over het hele land. Alle overtredingen van godsdienstvrijheid werden genoteerd en aan het hoofdkwartier gerapporteerd. De conservatieve bisschoppen controleerden de verspreiding van L’Avenir. Lamennais, Montalembert en Lacordaire onderbraken, voor een tijdje, deze activiteiten en gingen in november 1831 naar Rome om de goedkeuring van Pauspaus [[Gregorius XVI]] te verkrijgen.

De “vrijheidspelgrims” werden, na enige tegenstand, ontvangen door de paus. Voorwaarde was dat er over het doel van hun bezoek aan Rome niet zou gesproken worden. Een ontgoocheling voor Lamennais, Montalembert en Lacordaire. Een paar dagen na de audiëntie bij de paus ontvingen ze een brief van Kardinaalkardinaal Pacca. Hierin werd hun verzocht Rome te verlaten. Tevens werd gemeld dat de paus voorlopig geen antwoord zou geven op hun verzoek tot goedkeuring van het ''Essai''. Lacordaire and Montalembert verlieten Rome. Lamennais bleef er, doch zijn laatste hoop op goedkeuring verdween door de brief van Gregorius XVI aan de Poolse bisschoppen. Hierin werden de Poolse opstandelingen veroordeeld en werd de tsaar bevestigd als hun wettige vorst.

In 1832 ontving Lamennais, in [[München]], de [[encycliek]] [[Mirari Vos]]. Hierin werd zijn zienswijze veroordeeld. HetDe ''Agence'' en ''L’Avenir'' werden opgedoekt. Lamennais en zijn twee vrienden voelden zich diep gekwetst. Ze trokken zich terug in La Chênaie. Zijn geniale en profetische inzichten hadden de ganse [[Rooms-Katholieke Kerk]] tegen hem ingenomen en zij, voor wie hij het meest had gevochten, waren de ergste tegenstanders.

* 1808 -– Réflexions sur l’état de l’Eglise de France pendant le dix-huitième siècle et sur la situation actuelle

* 1814 -– Tradition de l’église sur l’institution des éveques.

* 1817 -– Essai sur l’indifférence en matière de religion. (deel 1)

* 1820 -– Essai sur l’indifférence en matière de religion. (deel 2)

* 1823 -– Essai sur l’indifférence en matière de religion. (deel 3 en 4)

* 1825/1826 -– La religion considérée dans ses rapports avec l'ordre civil et politique. (2 delen)

* 1828 -– Les Progrès de la revolution et de la guerre contre l'église.

* 1834 -– Paroles d'un croyant.